Είναι οι Between The Buried And Me μια μπάντα που λέω εδώ και πέντε χρόνια ότι αξίζει να την ψάξω και δεν το έχω κάνει; Ναι. Είναι ο λόγος ότι το μυαλό μου γίνεται πουρές μετά από τρία τους κομμάτια; Πάλι ναι. Μόνο θαυμασμό και άπειρο σεβασμό έχω για αυτή τη μπάντα. Τα παιδιά κατάφεραν να κάνουν ό,τι ακριβώς θέλουν και να φτάσουν εδώ που είναι. Δυστυχώς όμως το τόσο djent και τις τόσες αλλαγές, δεν ξέρω αν θα τις αντέξω.
Ξεκινάμε με το “Monochrome”. Οι μελωδίες και τα πλήκτρα είναι φανταστικές. Μέχρι να μπούμε στα κοφτά riffs και στα growls στο τέλος του κομματιού μπορώ να πω ότι ανησύχησα. Ξεκινάμε από την απόλυτη ηρεμία και καταλήγουμε στο απόλυτο χάος με την απότομη μετάβαση στο “The Double Helix Of Extinction”. Μόλις στο πρώτο λεπτό του κομματιού περνάμε από breakdown σε double time, σε ένα πιο μελωδικό τμήμα (ρεφραίν, γέφυρα, ποιος να ξέρει τι είναι). Κυριολεκτικά κάθε μέτρο είναι ένα νέο άγχος. Δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά και μόλις σε έξι λεπτά υπάρχουν αρκετές εκπλήξεις για ένα ολόκληρο άλμπουμ.
Ακολουθεί το σχεδόν δεκάλεπτο “Revolution In Limbo”. Blast beats και άκρως μελωδικές κιθάρες. Αλλαγές από καθαρά φωνητικά σε growls. Ρυθμός σταθερός δεν υπάρχει και τα μυαλά στα κάγκελα. Το hook στα ρεφραίν είναι πραγματικά καθηλωτικό. Τα βαθιά growls μαζί με ένα άκρως groove-άτο riff στη μέση του κομματιού ήταν ένα χαστούκι, πριν από μια ήρεμη μετάβαση. Η αλλαγή δεν υπάρχει. Ήρεμες αλλά ταυτόχρονα ανεβαστικές κιθάρες, αιθέρια πλήκτρα, ambience από την Καραϊβική και solo που θα ζήλευαν οι πάντες. Το κομμάτι είναι ένα έργο τέχνης, είπα πολλά προχωράμε.
Πάμε σε κάτι πιο άμεσο, με το “Fix The Error”. Εδώ έρχεται η jazz που θέλαμε να ακούσουμε. Μέχρι δηλαδή να μπει το βασικό riff. Είμαστε ακόμα στο τέταρτο κομμάτι αλλά νιώθω ότι τα έχω ακούσει όλα. Το solo στα τύμπανα είναι ένα masterclass και όλο το vibe που βγαίνει προς τα έξω είναι ασύγκριτο. Η μελωδία των πλήκτρων στο “Never Seen – Future Shocked” είναι υπέροχη και εδώ έχουμε πιο έντονο τον djent χαρακτήρα της μπάντας. Από τα υπόλοιπα κομμάτια για εμένα παραπάνω ξεχώρισαν τα “Prehistory” (μικρό αλλά θαυματουργό), “Turbulent” και το μοναδικό “Human Is Hell (Another One With Love)”.
Ο αναλυτικός σχολιασμός μου σταματάει εδώ. Συμβαίνουν τόσα πολλά σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ που είναι πραγματικά αδύνατο να αναφερθούν όλα. Το μόνο που έχω να πω είναι: βρείτε το άλμπουμ σε μια καλή ποιότητα, βάλτε τα καλά σας ακουστικά, και απλά χαθείτε στο αριστούργημα που λέγεται “Colors II”.
8/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
