Όταν μια περιοχή είναι ιστορική και διαθέτει κάστρο του 11ου αιώνα μ.Χ. έχει σίγουρα δύο συστατικά. Επισκέψεις από διάφορα μέρη της Γης και ντόπιους, πολυπολιτισμικούς. Πρόσφορο έδαφος για πολλά πράγματα σκοτεινού γοτθικού ρυθμού. Γαλλία, βορειοδυτικά του Παρισιού. Εκεί θα «ταξιδέψουμε», σήμερα για να γνωρίσουμε αυτή την doom metal μπάντα, τους Conviction. Η έναρξη των συνθέσεών τους ξεκίνησε εκεί.
Πάμε να δούμε τα μέλη αυτής της μπάντας. Βασικός παράγων πίσω από τη δημιουργία, το αρχικό μέλος ονόματι Olivier Verron, των Temple Of Baal. Βρίσκεται πίσω από τα φωνητικά και κιθάρα. Ό,τι γινόταν από το 2013 έως το 2017 αυτός βρισκόταν από πίσω, καθώς η μπάντα ήταν ακόμη μονομελής. Η επιλογή των φωνητικών βέβαια είναι καθαρή ως επί το πλείστον στους Conviction εν αντιθέσει με τα φωνητικά του στην άλλη μπάντα.
Το 2017 σηματοδότησε το ξεκίνημα συνεργασίας του Olivier Verron με άλλους μουσικούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι βρισκόμαστε εδώ για να κριτικάρουμε την πρώτη τους σύνθεση. Ο τίτλος του πρώτου LP τους είναι, κλασικά, το ομότιτλο “Conviction”. Στη δεύτερη κιθάρα ήρθε ο Frederic Patte–Brasseur των Funeralium. Στο μπάσο παίζει ο Vincent Buisson των Mourning Dawn και στα τύμπανα έχουμε τον death/thrasher Rachid “Teepee” Trabelsi, των Corrosive Elements. Όσοι τους ξέρετε, μην βιαστείτε. Ο drummer είπε να κάνει κάτι ξεκούραστο.
Η παραγωγή στο “Conviction” δεν μπορεί να περιγραφεί ως άριστη. Τα τύμπανα ηχούν χαμηλωμένα. Μαζί και το μπάσο. Όγκο δεν έχει ούτε στα μεν ούτε στα δε. Η φωνή έπρεπε να είναι λίγο πιο πίσω. Να πω όμως εδώ ότι υπάρχουν και οπαδοί της μη ηλεκτρονικής παραγωγής. Αυτοί μπορεί να το βρουν και υπέροχο ακουστικά. Ο δεύτερος κιθαρίστας κλέβει την παράσταση καθώς δίνει καθ’ όλη την διάρκεια του LP μια καλή τεχνική με γραμμές μελωδικού rock και εκφράσεις στα solos του. Παραβλέψτε ότι στο doom τα solos σπανίζουν κάπως. Εδώ αυτό φέρνει τους Conviction να κάνουν το αντίθετο. Υπάρχουν πολλές στιγμές κιθαριστικής δουλειάς.
Ακούγοντας το “Conviction”, θα σας πω τι πέρασε φευγαλέα από το νου μου. Αυτό μπορεί να ήταν μια απλή ηχητική ταυτότητα σε διάφορα σημεία των τραγουδιών τους, σε στιγμές, ή εφέ. Μην το πάρετε καθολικά. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Motörhead (εδώ γελάνε λίγο), Cathedral, Bathory, Manowar, Dark Millennium, Rainbow, U2, Metallica και Nevermore. Να επαναλάβω ότι πρόκειται για μια doom metal μπάντα. Τα παραπάνω απλά δηλώνουν πως υπάρχουν πράγματα ή στιγμές αυτού του album που πιθανόν και σε εσάς να τα θυμίσουν.
Τα πέντε από το εφτά τραγούδια τους (το ένα είναι intro), είναι θανατερά αργό doom. Είναι μεγάλα σε διάρκεια (εννιά με έντεκα λεπτά). Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μικρότερα καθώς μέσα σε αυτή την μεγάλη διάρκεια υπάρχει φλυαρία καθώς και ομοιότητες, μεταξύ των κομματιών. Κάτι όμορφο, στα δικά μου αυτιά ήταν ότι ο ήχος των riffs περιείχε το γρέζι της death metal κιθάρας, παλιών Άγγλων grinders. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον σαν επιλογή και μου άρεσε.
Παρόλα τα όποια αρνητικά τους, δεν μπορώ να αγνοήσω πως τα δύο mid-tempo τραγούδια τους με κέρδισαν απίστευτα. Αν σας αρέσει έστω και λίγο το doom, δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα “Castles Made Of Shame” και το “Curse Of The Witch”. Για μένα αυτά τα δύο στέκουν αριστοκρατικά και ξεχωρίζουν, μέσα στο LP των Conviction.
6,5/10
Σπύρος Γρηγορίου
[email protected]
