Βλέποντας το εξώφυλλο του δεύτερου δίσκου των Γερμανών Helldorados και διαβάζοντας τις συνοδευτικές πληροφορίες της κυκλοφορίας μια θετική προδιάθεση μου ήρθε και μια προσμονή για αλήτικο hard rock, αλκοόλ, πουτανιές και τα συναφή γούστα με έπιασε. Το πρώτο τραγουδάκι “Seven Deadly Sins” με την “eins, zwei, drei, fier” εισαγωγή και το rock n’roll ρυθμό του, χωρίς να είναι κάτι το φοβερό, κράτησε για τρία ακόμη λεπτά το χαμογελάκι στα χείλη μου. Δυστυχώς όμως έμεινα με την χαρά και την προσμονή (αυτές οι Γερμανικές προσμονές μας έχουν ιππεύσει) αφού αυτό που ακολούθησε ήταν φέσι τούρκικο!!! Δέκα απλά τραγουδάκια της σειράς στο στυλ των Green Day, Offspring, Foo Fighters και της λοιπής συνομοταξίας, άνευρα, άψυχα, βαρετά. Τα δε φωνητικά του κυρίου Pierre τόσο μονότονα, άνευρα και εκνευριστικά που ευχαρίστως τον κλώτσαγα αν τον είχα μπροστά μου. Τι να το κάνω που οι Helldorados έχουν γαμάτη παραγωγή και ξέρουν να παίζουν όταν οι συνθέσεις τους είναι παιδικές, όταν δεν έχουν ένα ρεφρέν της προκοπής, λίγο νεύρο, λίγο τσαγανό την Μέρκελ μου μέσα; Όσο και να τους σπρώχνουν προσπεράστε τρέχοντας, θέλουν πολλά καρβέλια!
4/10
Πάνος Πρέντζας
