“A Peaceful Annihilation”, ονομάζεται το ντεμπούτο των Σκωτσέζων Tiberius. Είναι συνολικά η τρίτη τους κυκλοφορία, από το 2017 που η μπάντα δημιουργήθηκε, ενώ ήδη μετράνε δύο EPs (“Tiberius”, “The Beautiful Ones”).
Σε γενικές γραμμές δεν έχω κάποιο παράπονο. Είναι μία πολύ καλή μπάντα. Το progressive metal βέβαια, δεν το λες και το είδος που ακούω και πολύ ρε παιδί μου. Έως και καθόλου δηλαδή. Ωστόσο είναι μία πάρα πολύ καλή δουλειά και αξίζει να το αναγνωρίσω αυτό.
Εντωμεταξύ καθώς άκουγα τα κομμάτια δεν έπαψα στιγμή να σκέφτομαι πόσο οι Tiberius μου θυμίζουν άνετα μία πιο σκληρή έκδοση των Fall Out Boy. Είναι το ίδιο πιασάρικοι και η ενέργεια που έχουν σαν μπάντα αποτυπώνεται καθαρά στα τραγούδια τους. Η διαφορά, ότι οι Fall Out Boy είναι πιο pop, ενώ οι Tiberius έχουν και πιο σκληρά σημεία στα κομμάτια.
Μ’ αρέσει επίσης και η θεματολογία που έχουν το κομμάτια, τα κοινωνικά ζητήματα που θίγουν. Αυτό σημαίνει πως η μπάντα έχει κρίση και θέλει να πει όντως πράγματα, σημαντικά μάλιστα και όχι μόνο να κάνει την πλάκα της. Και τους σέβομαι πολύ γι’ αυτό.
Κάτι άλλο στο οποίο τους παραδέχομαι είναι πως παρ’ όλο που παίζουν σε ένα στυλ παλιομοδίτικο για εμένα, το υποστηρίζουν άψογα. Η μουσική τους θυμίζει 2000–2010, όποιος ακούσει τον δίσκο θα καταλάβει, μα είναι ωραία, προσεγμένα κομμάτια. Το progressive στοιχείο φαίνεται ξεκάθαρα, από τις αλλαγές στους ρυθμούς και τα περίεργα riffs αλλά η φωνή είναι ξεκάθαρα εποχής 2000. Πολύ ωραία φωνή εντωμεταξύ.
Αυτό που με ενοχλεί όμως αρκετά είναι το πόσο ψηφιακά ακούγονται τα πάντα. Πόσο ηλεκτρονικός είναι ο ήχος. Αυτό είναι κάτι που γενικά προσπαθώ να το αποφεύγω στη μουσική που ακούω. Ίσως είναι έτσι το είδος τους, ίσως είναι έτσι οι Tiberius σαν μπάντα, δεν ξέρω. Αλλά με χαλάει αρκετά, όσο καλά κομμάτια και να έχουν. Βέβαια αυτό είναι κάτι πολύ υποκειμενικό, οπότε ας μείνουμε απλά στο ότι είναι ένα πάρα πολύ καλό album και να δώσουμε ένα μεγάλο μπράβο στην μπάντα.
7,5/10
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
