Η στρατευμένη τέχνη ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου. Σχεδόν πάντα έχω την αίσθηση ότι ακόμη κι αν δεν ξεκινάει με τέτοια πρόθεση, το ιδεολογικό κομμάτι γίνεται αυτοσκοπός και υπερκαλύπτει την μουσική ή ακόμα χειρότερα, την απουσία αυτής. Υπάρχουν βέβαια σχήματα όπως οι καταπληκτικοί The Last Internationale, που αποτελούν λαμπρές εξαιρέσεις αυτού του κανόνα.
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, η μουσική που έχουν επιλέξει να υπηρετούν οι Utilitarian, εκτός από μουσική υπήρξε πάντα και μια δήλωση αμφισβήτησης. Οι Sex Pistols, οι Clash και οι The Damned, όλοι τους συμπατριώτες των Utilitarian, υπήρξαν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένοι. Όντας διαμορφωτές του πρώτου punk rock κύματος, κληροδότησαν αυτό το χαρακτηριστικό στις μπάντες που ακολούθησαν. Με αυτό το σκεπτικό, τα έσοδα από τις πωλήσεις και το merchandise του “Fight War, Not Wars. Destroy Power, Not People” θα δοθούν προς ενίσχυση μιας δομής για τους λιγότερο τυχερούς συνανθρώπους μας. Κίνηση που μόνο ως θετική μπορεί να εκληφθεί.
Στα της μουσικής τώρα, ντεμπούτο album για την τριάδα από το Sheffield, με τον διπλοθεσίτη Andy Wears να αναλαμβάνει ταυτόχρονα καθήκοντα κιθαρίστα και drummer (ξέρω τι σκέφτεσαι αν είσαι από μια ηλικία και πάνω, σοβαρά τώρα, σταμάτα να το τραγουδάς). Το σχήμα εμπνέεται το όνομα του από τον ομώνυμο δίσκο των επίσης Βρετανών Napalm Death, γεγονός που καταμαρτυρεί αυτό που ίσως ήδη φαντάζεστε. Ότι δηλαδή, έχουμε μια όσο πιο metal εκδοχή της punk μουσικής γίνεται, με τον ήχο να είναι σαφέστατα πιο σκληρός και να χρωστάει τις επιρροές του περισσότερο στο thrash metal, παρά στους συνήθεις υπόπτους που θα πόνταρε κανείς.
Στο ίδιο πνεύμα ο δίσκος περιέχει μια διασκευή στο “Instict Of Survival” των θρύλων grindsters. Ο δίσκος έχει γενικά πολύ περισσότερες πιθανότητες να τραβήξει τον μέσο metalhead από ότι συνήθεις δουλειές του ήχου, ειδικά αν ο τελευταίος είναι φίλος του thrash ή του hardcore. Καθόλου ασυνήθιστο, καθώς η εξέλιξη της βρετανικής punk σκηνής τα τελευταία χρόνια έσπασε σε δύο ρεύματα. Από τη μια έχεις τα συγκροτήματα που παίζουν punk μπολιασμένο με hipster επιρροές, pop και γενικά πιο mainstream οπτική που κρατάει το ύφος παλιότερων ετών, αλλά μια πιο εξευγενισμένη μορφή. Από την άλλη έχεις την πιο underground, ας πούμε, μετεξέλιξη αυτού του ήχου, κατηγορία στην οποία εντάσσεται και το συγκρότημά μας.
Σε αυτή την περίπτωση η μετεξέλιξη που αναφέραμε συνοδεύεται από μια στροφή στο extreme metal. To καλό με τους Utilitarian είναι ότι δεν καταργούν την punk χορευτικότητα από την μουσική τους, παρότι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Άξια αναφοράς είναι επίσης η ολοκάθαρη άρθρωση του τραγουδιστή Jon Crowder. Tα φωνητικά του είναι σε thrash/grind στιλ και παρ’ όλα αυτά καταλαβαίνεις άψογα την κάθε του λέξη.
Στα αρνητικά, το μουσικό αυτό μανιφέστο καταντάει λίγο μονότονο ώρες-ώρες, με εξαίρεση κάποιες τονωτικές ενέσεις, όπως η διασκευή του “All You Fascists” του θρύλου της americana Woody Guthrie. Όπως και να έχει, διαθέτει ορισμένα πολύ καλά στοιχεία και είναι στο χέρι του συγκροτήματος να δώσει το απαραίτητο χρώμα εκεί που χρειάζεται, δίχως να μαλακώσει τον ήχο του. Ελπιδοφόρο ξεκίνημα που με την κατάλληλη επεξεργασία από μεριάς της μπάντας, μπορεί να οδηγήσει σε πολύ καλές δουλειές στο μέλλον.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
