Οι Death Dealer λοιπόν με έκπληξη μαθαίνω πως είναι η μπάντα του παλιού κιθαρίστα των Manowar, Ross The Boss και πως στη μπάντα συμμετέχει επίσης και ο θεούλης Mike LePond στο μπάσο (δε γράφω που έχει παίξει, θα τελειώσει το κείμενο μόνο από τις μπάντες του).
Όπως είναι προφανές, η μπάντα παίζει power metal και μάλιστα ευρωπαϊκών προδιαγραφών, παρότι Αμερικάνοι. Για αρχή, καιρό είχα να ακούσω ένα σύγχρονο δίσκο του είδους που να έχει τα riffs σε πρώτο ρόλο και όχι παγιδευμένα πίσω από ένα τόνο από άλλα όργανα, οπότε +1 μόνο και μόνο από αυτό.
Καλώς ή κακώς, metal χωρίς κιθάρα δε γίνεται να παίξεις. Στα των συνθέσεων τώρα, δεν ακούμε τίποτα άλλο πέρα από κλασσικό κιθαριστικό power metal, όπως το έπαιξαν οι Ευρωπαίοι. Δηλαδή γρήγορα riffs, μελωδικά solos και δυναμικά refrains. Όλα καλά, όλα ωραία και μπορώ να πω πως σε κάποια σημεία χαμογέλασα, καθώς το power metal αποτέλεσε και το είδος που με έβαλε εν τέλει στη μουσική μας, οπότε μια αδυναμία του την έχω.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η μπάντα δεν μου προσφέρει κάτι καινούριο. Μετά την ακρόαση του δίσκου, το μόνο που ήθελα ήταν να ξανακούσω τις μεγάλες μπάντες του είδους και μάλιστα μου γεννήθηκε μια έξτρα επιθυμία για το “Episode” των Stratovarius (αν δεν έχετε αφιερώσει το “Forever” σε σχέση σας, φύγετε, δε θέλω να σας ξέρω).
Όπως καταλαβαίνει κανείς, μια κυκλοφορία δε μπορεί να έχει πολύ καιρό ζωής όταν το μόνο που προκαλεί σε έναν ακροατή είναι να ακούσει άλλες αγαπημένες του μπάντες. Μπράβο στον Ross που έπαιξε riffs αντί για αυτή τη μάστιγα που λέγεται πλήκτρα και έχει φάει το power metal, αλλά αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται περισσότερη δουλειά, περισσότερη δημιουργικότητα προκειμένου να βγει κάτι πραγματικά καλό από πλευράς του. Είναι σίγουρα μια καλή προσπάθεια, αλλά αν δουλέψουν παραπάνω, πιστεύω πως ο επόμενος τους δίσκος θα έχει σίγουρα πολλά περισσότερα πράγματα να δώσει.
6/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
