Υπάρχουν σχήματα που είναι μια κατηγορία, σχεδόν, από μόνα τους. Ένα τέτοιο τρανταχτό παράδειγμα είναι και οι Ιταλοί Dark Quartered. Μπορεί ποτέ να μην ήταν τόσο δημοφιλείς όσο άλλα σχήματα από την χώρα τους και από την ίδια χρονική περίοδο έναρξης αλλά σίγουρα είναι ένα από τα σχήματα με τον πιο χαρακτηριστικό ήχο.
Πίσω στο 1980 έκαναν τα πρώτα τους βήματα, κάτω από αυτό το όνομα, μιας και προϋπήρχαν με άλλο, αλλά έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια για το πρώτο τους demo. Από τότε έχουν μια καριέρα με μόλις οχτώ albums τα οποία όμως είναι όλα υψηλής ποιότητας. Με την πάροδο του χρόνου το συγκρότημα άλλαξε αρκετά τον ήχο του που από epic/doom φόρμες βρέθηκε να φλερτάρει έντονα με πιο προοδευτικές προσεγγίσεις.
Φτάνουμε λοιπόν στο “Pompei” το οποίο είναι ένα concept album γύρω από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 79 μ.Χ. και την καταστροφή της πόλης της Πομπηίας από την έκρηξη του Βεζούβιου που οδήγησε σε φρικτό θάνατο πάνω από 20.000 ψυχές. Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από τα μάτια πολλών πρωταγωνιστών, ακόμα και του ίδιου του ηφαιστείου που παρουσιάζεται σαν μια ζωντανή οντότητα. Κάθε τραγούδι μας φέρνει πιο κοντά στην κλιμάκωση και στο δράμα εκείνης της τραγικής μέρας.
Αυτό το κράμα epic doom ή καλύτερα και πιο γενικά επικής μουσικής περασμένο από ένα progressive πρίσμα είναι αρκετά ενδιαφέρον αν και σίγουρα ελάχιστα εμπορικό. Οι μακροσκελείς συνθέσεις αναπνέουν (το μικρότερο τραγούδι σε διάρκεια φλερτάρει με τα εξίμισι λεπτά) και εξελίσσονται πανέμορφα. Πολύπλοκές μεν, όχι όμως και φλύαρες μιας και κάθε σημείο έχει λόγο ύπαρξης μέσα σε αυτές.
Το μοναδικό μελανό σημείο για εμένα είναι η φωνή του Gianni Nepi που ακόμα και για τον συνηθισμένο σε ιταλικές προφορές ακροατή μπορεί σε σημεία να ενοχλήσει. Προσπερνώντας όμως αυτό το καθαρά υποκειμενικό (και θέμα γούστου) μελανό σημείο, τολμώ να πω ότι το “Pompei” είναι σίγουρα ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς για τον σκεπτόμενο οπαδό.
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
