Σήμερα θα ασχοληθούμε με ακόμη ένα καινούργιο συγκρότημα και το ντεμπούτο album του. Λέω καινούργιο, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο μιας και ουδεμία πληροφορία έχουμε σχετικά με την ιστορία του. Δεδομένου του ότι το πρώτο demo κυκλοφόρησε το 2020, υποπτεύομαι ότι πρόκειται για σχετικά νέα μπάντα, αν και έχουμε δει μπάντες να κυκλοφορούν κάτι αρκετά χρόνια μετά το σχηματισμό τους.
Μιλάω για τους Αμερικανούς Head in Head, οι οποίοι προέρχονται από τη Βοστώνη και παίζουν μία μίξη sludge, doom και post metal. Το 2021 κυκλοφόρησαν το δεύτερο demo τους, ενώ φέτος επέστρεψαν με το “Unnatural Providence”, που αποτελεί και την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, την οποία χρηματοδότησαν οι ίδιοι.
Καταρχάς, να πως προς αυτός ο δίσκος απευθύνεται στους λάτρεις των αργών ταχυτήτων και της άκρως μελωδικής μουσικής, κάτι που οι Αμερικανοί επιτυγχάνουν συνδυάζοντας υπέροχα τα τρία προαναφερθέντα είδη. Στα σαράντα πέντε λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, οι ρυθμοί είναι μόνιμα κατεβασμένοι, ενώ υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στη μουσική που αποτελούν και τα δύο βασικά στοιχεία του album.
Η μία είναι η πιο μινιμαλιστική προσέγγιση, κατά την οποία ακούγονται όμορφες και χαλαρές μελωδίες από την κιθάρα, η οποία είναι απογυμνωμένη από οποιοδήποτε ίχνος παραμόρφωσης, κάνοντας έτσι τη μουσική πολύ πιο ατμοσφαιρική και ταξιδιάρικη. Δεν είναι το στοιχείο που κυριαρχεί στο “Unnatural Providence”, είναι όμως κάτι στο οποίο επιστρέφουν οι Αμερικανοί ξανά και ξανά.
Από την άλλη, έχουμε την πιο έντονη και δυναμική προσέγγιση (πάντα στα όρια του sludge), εκεί όπου τα πράγματα γίνονται πραγματικά ενδιαφέροντα. Και αυτό γιατί έχουμε την πολύ ωραία μίξη sludge και post, και την ύπαρξη φοβερών μελωδιών που βγάζουν μια υπέροχη λυρικότητα, αλλά και μια όμορφη στεναχώρια. Και όλο αυτό εντείνεται ακόμη περισσότερο χάρη στα φωνητικά.
Ενώ στα πιο ατμοσφαιρικά και χαλαρά περάσματα του δίσκου τα φωνητικά είναι αργά και καθαρά, στις πιο έντονες στιγμές τα φωνητικά αποκτούν μια πιο black χροιά, ενώ ταυτόχρονα βγάζουν και μια απόγνωση που έρχεται σε απόλυτη αρμονία με της λυρικές μελωδίες του post και τη γενικότερη λύπη και στεναχώρια που αυτές δημιουργούν. Και μου άρεσε το γεγονός ότι ενώ το album έχει ωραία παραγωγή, τα extreme φωνητικά έχουν μια θολούρα και μια βρομιά στον ήχο τους.
Ωραία είναι επίσης η ένταση που βγαίνει από τις κιθάρες, ειδικά σε εκείνα τα σημεία που υπάρχει ένα κρεσέντο, όπου η μουσική και τα φωνητικά γίνονται πιο δυνατά (χωρίς να χάνεται, βέβαια, η μελωδία ) κάνοντας το συναίσθημα της απόγνωσης και της στεναχώριας ακόμα πιο ισχυρό. Και πολλές φορές τα χτυπήματα της χορδής είναι τόσο δυνατά και βαριά, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν άνετα να φέρνουν προς το drone.
Οι Head in Hand κατάφεραν με τον πρώτο τους δίσκο να ανεβάσουν τον πήχη ψηλά και να μας παρουσιάσουν μια φοβερή και δυνατή δουλειά με υπέροχες μελωδίες, καταφέρνοντας να συνδυάσουν άψογα το sludge με το post, την ένταση και την απόγνωση με τη λυρικότητα και την ατμόσφαιρα. Ένα album που θα σας μαγέψει και όπου θα γυρίσετε πίσω σε αυτόν ξανά και ξανά.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
