Οι Void Inn είναι μια alternative/heavy metal μπάντα που ιδρύθηκε στα τέλη του 2010 στο Los Angeles. Σχηματίστηκαν από τους Jelena Vujanovic (φωνητικά) και Sinisa Pejovic (κιθάρες). Στα τέλη του 2011 μετέφεραν τη βάση τους στο Βελιγράδι, όπου συνέχιζαν να δουλεύουν σε νέο υλικό, ενώ ταυτόχρονα έδωσαν ένα μεγάλο αριθμό ζωντανών εμφανίσεων σε όλη τη Σερβία και τις γύρω χώρες. Η δισκογραφική τους πορεία ξεκίνησε το 2016 με ένα ΕΡ. Τέσσερα χρόνια αργότερα λοιπόν μας παρουσιάζουν και το πρώτο τους full-length album.
O δίσκος περιέχει έξι κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα τρία λεπτά και καταλήγει σχεδόν στα πέντε. Η απορία που μου έχει δημιουργηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό και απλά σε αυτή μου την ανάθεση έγινε πιο έντονη είναι η εξής: δεν ακούνε τα φωνητικά πριν κυκλοφορήσουν έναν δίσκο; Τι κακό είναι αυτό το πράγμα; Όσοι δίσκοι έχω ακούσει αυτόν τον μήνα είναι απλά με μέτρια έως άθλια φωνητικά. Γιατί; Μαθήματα φωνητικής υπάρχουν και δωρεάν στο διαδίκτυο, σε περίπτωση που κάποιος δυσκολεύεται οικονομικά. Γιατί πρέπει να ταλαιπωρούν τον κόσμο;
Πίστευα ότι μόνο εγώ δεν έβρισκα αξιόλογα τα φωνητικά, μέχρι που ζήτησα από δικούς μου ανθρώπους να ακούσουν ένα κομμάτι μαζί μου. Δεν είμαι εγώ περίεργη, απλά τα φωνητικά και σε αυτόν εδώ τον δίσκο είναι μέτρια. Η μελωδία πάει και έρχεται. Σε μερικά κομμάτια είναι ανεκτή όπως για παράδειγμα στο εναρκτήριο “Stay Young” και σε άλλα είναι οριακά ανυπόφορη. Τρανό παράδειγμα για το τελευταίο είναι το “Hello Misery” το οποίο, δυστυχώς για εμάς, συνδυάζει ανυπόφορα φωνητικά με κάτω του μετρίου μελωδία.
Γιατί ανυπόφορα και κάτω του μετρίου; Ανιαρά και ρηχά riffs χωρίς καμία ουσία στις κιθάρες, το «γρέζι» στα φωνητικά παραπέμπει σε εντερικά προβλήματα (είναι ο πιο κομψός τρόπος που μπορούσα να το περιγράψω) και γενικότερα από όπου και να το πιάσεις, δεν σώζεται το πράγμα.
Το μόνο που μπορώ να πω ότι εκτίμησα σε αυτό το album είναι το εξώφυλλό του. Πραγματικά μου θύμισε ζωγραφιές ψυχιατρικών ασθενών. Δεν το λέω με κακία, προσωπικά βρίσκω άκρως ενδιαφέροντα τα δημιουργήματα αυτών των ανθρώπων. Από ένα σύνολο πέντε πραγμάτων όμως, το να βρίσκεις μόνο ένα με δύο πράγματα που αξίζουν, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Είναι μια δεκαετία στον χώρο, μπορούσαν σίγουρα να δώσουν κάτι παραπάνω από όσο έδωσαν.
4/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
