Όποιος ανήκει ηλικιακά από τη δική μου γενιά και πίσω, δηλαδή οι σημερινοί τριαντάρηδες και σαραντάρηδες οπαδοί του σκληρού ήχου, μπορεί να σας διαβεβαιώσει για ένα πράγμα: έχει ακούσει υπερβολικά μεγάλη ποσότητα power metal στη ζωή του, θέλοντας και μη. Βλέπετε κάπου εκεί στα μέσα του ενενήντα με αρχές του millennium υπήρξε μια πρωτοφανής άνθιση της εν λόγω σκηνής, που ειδικά στην Ελλάδα έλαβε διαστάσεις επιδημίας.
Κατάσταση που υπήρξε σε μεγάλο βαθμό υποβοηθούμενη από τα τότε μοναδικά μέσα ενημέρωσης που υπήρχαν για τους οπαδούς του σκληρού ήχου στη χώρα μας, στην οποία συντέλεσαν και λίγο αναπόφευκτα, τα προσωπικά γούστα των ανθρώπων που εργάζονταν τότε σε αυτά. Για να είμαστε απολύτως δίκαιοι όμως, το πραγματικό έρεισμα αυτής της μόδας ήταν ότι εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησαν πολλοί καταπληκτικοί δίσκοι στο power metal.
Των οποίων τους κλώνους, πετυχημένους και μη, ακούσαμε σε όλες τις πιθανές (και ορισμένες απίθανες εδώ που τα λέμε) εκδοχές, τότε και αργότερα. Παράλληλα με τους «μεγάλους» που πάτησαν κορυφές, έκαστος με το δικό του τρόπο, την ίδια περίοδο έκαναν τα πρώτα τους βήματα συγκροτήματα που έμελλε να γίνουν το επίκεντρο της προσοχής, για εκείνους που θα παρέμεναν πιστοί σε αυτήν την ηχητική κατεύθυνση αργότερα.
Γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά; Για να αιτιολογήσω πόσο κουραστικό είναι για έναν ακροατή να έρχεται σε επαφή με κάτι το οποίο έχει καταναλώσει σε αφόρητα μεγάλες ποσότητες και συχνά αφόρητα κακές ποιότητες. Είναι τόσο κακό το “Pulse Of The Daring” των Αμερικάνων March In Arms, θα αναρωτιόταν κανείς. Η απάντηση είναι όχι. Ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος έχει καλή παραγωγή, πολεμική θεματολογία και αισθητική που παραπέμπει στους Sabaton και τα παρεμφερή τους σχήματα, επιρροές από Iced Earth, κυρίως από το τραγικά παρεξηγημένο αλλά καθ’ όλα εξαιρετικό “The Glorious Burden” (“Altar Of The Gun”) και ορισμένες Def Leppard πινελιές (“Welcome To The Blitz”).
Οι στίχοι μας μεταφέρουν πότε στα χαρακώματα του πρώτου παγκοσμίου (“1914”), πότε στις τραγικές συνέπειες του δευτέρου. Την ενίσχυση της ατμόσφαιρας αυτής έχουν αναλάβει οι Esther Nissen στο βιολί και Audrey Graber στο τσέλο. Στην πραγματικότητα, είτε υπήρχαν είτε δεν υπήρχαν, θα ήταν ένα και το αυτό. Πέρα από το γεγονός ότι συνθετικά δεν προσδίδουν κάτι στα κομμάτια, είναι τέτοια η μίξη, που οι δυο τους ίσα που ακούγονται.
Επίσης, δεν χρειάζεται να έχεις λιώσει τη δισκογραφία των ακρογωνιαίων λίθων της σκηνής, ούτε να έχεις κάνει μεταλλάς στην Ελλάδα των 90s για να αντιληφθείς ότι οι δομές των τραγουδιών, ο τρόπος ερμηνείας και τα κιθαριστικά θέματα, είναι ό,τι πιο κοινότυπο μπορεί να φανταστεί κανείς σε αυτό το στυλ. Και μάλιστα δεν ανήκει καν στην κατηγορία κοινότυπο μεν, εμπνευσμένο και πωρωτικό δε, που λίγο θα το συγχωρούσε όλο αυτό.
Μετά από οκτώ συναπτά έτη ύπαρξης, μακροχρόνια προϋπηρεσία των περισσοτέρων εκ των μελών σε thrash metal σχήμα (Nodes Of Ranvier) και με το ημερολόγιο να γράφει δύο χιλιάδες και είκοσι, είναι άξιο απορίας πως κατέφτασε στα χέρια μας κάτι τόσο κοινότυπο, που είναι λες και φτιάχτηκε από στοχευμένο αλγόριθμο σε πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αν πραγματικά θέλετε να εντρυφήσετε σε αυτόν τον ήχο, υπάρχουν εκατοντάδες παλιά και νέα σχήματα για να διαλέξετε, Όσο αφοσιωμένοι στο ιδίωμα και να είστε, δεν έχετε πραγματικά κανέναν απολύτως λόγο να πάτε προς τα εδώ.
4/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
