Οι Ιταλοί progsters Odd Dimension επιστρέφουν φέτος στην ενεργό δράση οχτώ χρόνια μετά το δεύτερο album τους “The Last Embrace To Humanity”. Με νέα μέλη τους Marco Lazzarini (Archon Angel, Secret Sphere) στα τύμπανα και τον Gianbattista Manenti (The Unity) στα φωνητικά πλέον, κυκλοφορούν μέσω της Scarlet το νέο album τους “The Blue Dawn”. Πρόκειται για ένα concept album με κεντρική ιστορία το πάντα επίκαιρο μεν, όχι πολύ πρωτότυπο θέμα δε, της αποίκησης ανθρώπων σε έναν νέο πλανήτη και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν εκεί στη πορεία.
Στο μουσικό μέρος του “The Blue Dawn”, οι Odd Dimension κινούνται στα πλαίσια του παραδοσιακού progressive metal. Φανταστείτε ένα πάντρεμα πιο βατών Dream Theater και Symphony X του “V: The New Mythology Suite” με πινελιές από soundtrack του Hans Zimmer. Οι χαρακτήρες της ιστορίας μοιράζονται σε τέσσερις διαφορετικούς τραγουδιστές, πέραν του Manenti, λειτουργώντας σαν μια μικρή όπερα, με τις Aileen και Eliana Parodi να μοιράζονται τα γυναικεία φωνητικά και τον Roberto Tiranti (Labyrinth) να ερμηνεύει τον δικό του ρόλο.
Εάν όλα τα παραπάνω σας ακούγονται υπερβολικά γνώριμα για κάτι που θεωρείται προοδευτικό, τότε έχετε απόλυτο δίκιο. Οι Odd Dimension μένουν στο progressive κατ’ όνομα, χωρίς να ξεφεύγουν ιδιαίτερα από τη νόρμα. Τα κομμάτια δε πέφτουν ποτέ κάτω από τα πέντε λεπτά διάρκεια. Τα πλήκτρα είναι πάντα παρόντα δημιουργώντας φουτουριστική ατμόσφαιρα. Μάλιστα υπάρχει και μια συμμετοχή του Derek Sherinian (Sons Of Apollo, ex-Dream Theater) στο ομώνυμο “The Blue Dawn”.
Οι εναλλαγές στα μέτρα και το άρτιο παίξιμο φυσικά είναι διάσπαρτα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Αξιοπρεπή φωνητικά από τον Manenti, ο οποίος όμως πάσχει εμφανώς από το σύνδρομο Russell Allen. Κακό είναι θα σκεφτείτε να είσαι επηρεασμένος από μια από τις καλύτερες σύγχρονες metal φωνές; Όχι θα πω εγώ αλλά υπάρχουν πολλά σημεία που δε καταλαβαίνεις που τελειώνει ο ένας και που ξεκινά ο άλλος.
Για να μη παρεξηγηθώ, το “The Blue Dawn” σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό album. Υπάρχουν κομμάτια όπως τα “The Invasion”, “Sands Of Yazukia” και το “Flags Of Victory” τα οποία ξεχωρίζουν. Θεωρώ όμως πως το αποτέλεσμα είναι υπερβολικά ασφαλές. Οι βάσεις είναι εδώ. Αν οι Odd Dimension ξεφύγουν λίγο από τη σκιά των επιρροών τους και βαδίσουν σε πιο περιπετειώδη μονοπάτια, μπορούν να μας απασχολήσουν παραπάνω στο μέλλον.
6,5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
