Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά τον τελευταίο καιρό πέφτουν στα χέρια μου τόσες πολλές δουλειές metalcore, που πραγματικά είμαι σε δίλημμα για το αν το συγκεκριμένο είδος είναι μια φούσκα που θα σκάσει σε λίγα χρόνια ή αν είναι πραγματικά το μέλλον του metal. Σ’ αυτή τη κατηγορία ανήκουν και οι Siamese που περιέρχονται από τη Δανία και δηλώνουν χωρίς ενδοιασμούς ότι παίζουν pop metal. Soldout εμφανίσεις σε Ιαπωνία, Αγγλία και Γερμανία μαζί με τέσσερεις δίσκους πριν τον νέο “Super Human”, είναι μερικά απ’ τα κατορθώματα τους.
Ξεκινώντας λοιπόν με το “B.A.N.A.N.A.S.” σου μεταδίδουν μια διάθεση για πάρτι με ωραία τραγουδιστά ρεφρέν και οριακά RnB κουπλέ. Στο ίδιο μοτίβο και το επίσης καλό “Ocean Bed” όπου συναντάμε και τα πρώτα scream στα φωνητικά με την συνοδεία breakdown. Κιθαριστικά μέχρι στιγμής δεν παρουσιάζεται κάτι τόσο ενδιαφέρον, με συνοδευτικά μέρη και μελωδίες να περιτριγυρίζουν απλά την φωνή. Στο “Super Human” απ’ την άλλη έχουμε τη συμμετοχή του (μάλλον rapper) Olivio που ξεκινώντας με ένα σχεδόν dub ρυθμό, με beat και hiphop φωνητικά, δίνει τη σκυτάλη στους Siamese που μας επαναφέρουν στο ύφος τους. Δεν ένοιωσα κάποιο ιδιαίτερο δέος γι’ αυτό το μάλλον αναμενόμενο πάντρεμα, παρόλα αυτά το ρεφρέν παραμένει πιασάρικο και σαν τσίχλα κολλημένο στο μυαλό. Κάπου εκεί χάνεται και η μπάλα, όπως συμβαίνει με πολλούς δίσκους, με τα επόμενα τρία κομμάτια να μην έχουν κανένα ενδιαφέρον και να είναι σαν να ακούς τα προηγούμενα.
Δυστυχώς πολλές μπάντες βάζουν όλα τα “καλά” τους κομμάτια μέχρι τη μέση της κυκλοφορίας και μετά το χάος. Πολύ λογικό βέβαια όταν και οι οπαδοί πλέον δεν εκτιμούν μια ολοκληρωμένη δουλειά και ακούν μόνο διάσπαρτα κομμάτια απ’ το YouTube. Κάπως έτσι τα “Animals”, “You ‘re Not Alone” και “Give Me Up” πάνε άκλαυτα και συνεχίζουμε με το “Party Monster” που είναι και η πιο καθαρή pop σύνθεση του δίσκου. Τα ηλεκτρονικά μέρη κυριαρχούν και με μεγάλη απογοήτευση διαπιστώνω το πόσο παιδικά είναι γραμμένοι οι στίχοι.Προσπερνώντας το “Unified” , φτάνουμε στο τελευταίο “Not Coming Home” όπου ναι μεν είναι ένα αρκετά καλό κομμάτι, αλλά δεν μπορείς να μη σχολιάσεις τα ηλεκτρονικά μέρη που είναι σχεδόν αντιγραμμένα από το “Smack My Bitch Up” τωνProdigy.
Μπορώ να καταλάβω την επιτυχία των Siamese σε κάποιο κοινό, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ τα fillers ενός δίσκου να ξεπερνούν τις πραγματικά καλές συνθέσεις. Οι λάτρεις του popmetal ας τους τσεκάρουν λοιπόν, οι υπόλοιποι μακριά.
4/10
Νίκος Δρακόπουλος
[email protected]
