Το ότι κάποτε υπήρξε ένα αρκετά μεγάλο white metal κίνημα, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Αυτό που δεν περίμενα να δω και να ακούσω ποτέ, ήταν μια whitecore μπάντα. Είναι κάπως οξύμωρο να σκεφτεί κανείς ότι μια τόσο επιθετική μουσική μπορεί να μιλήσει για τα θετικά του Χριστιανισμού. Τέλος πάντων, οι MyChildren My Bride είναι ακριβώς μια τέτοια μπάντα. Η μπάντα προέρχεται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και συγκεκριμένα από την Αλαμπάμα και τους βρίσκει το 2017 να κυκλοφορούν την τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά, “Vicious World” πέντε χρόνια μετά το τρίτο τους ομώνυμο δίσκο.
Η ιδέα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούσα να ακούσω τι μπορεί να προσφέρει μια μπάντα η οποία διατείνεται για το white ύφος της και την ατμοσφαιρική της διάθεση μέσα σε όλο το core μείγμα. Δεν μπορώ να συγκρίνω το “Vicious World” με το παρελθόν τους, αλλά σαν πρώτη γνωριμία με το ντουέτο, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιαστικά.
Ο τραγουδιστής Matthew Hastings και ο κιθαρίστας Robert Bloomfield, δεν έχουν και κάτι το τρομερό να παρουσιάσουν με το “Vicious World”. Πολύ λίγα πράγματα έμειναν στο μυαλό μου μετά από τις ακροάσεις του δίσκου και αυτά ήταν συνήθως οι groovες που οι MyChildren My Bride χρησιμοποιούν ανελλιπώς στη μουσική τους. Μόλις ένα τραγούδι μου έκανε εντύπωση και αυτό είναι το “CICVDVS” στο οποίο οι MyChildren My Bride βάζουν μια μεγάλη δόση μελωδίας και πλήκτρων για να ξεχωρίσουν από τον σωρό.
Οι υπόλοιπες προτάσεις τους, απλά με αφήνουν αρκετά αδιάφορο, αφού τα πάντα ακούγονται σαν μια μίξη Korn και Marilyn Manson, με ολίγη από Five Finger Death Punch και Slipknot με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, το οποία υποτίθεται ότι είναι οι ατμοσφαιρικές στιγμές. Αν το “KevlAr” θεωρείται ως ατμοσφαιρικό, μάλλον έχουμε χάσει την έννοια του όρου, μιας και το τραγούδι είναι απλά ένα πολύ ενοχλητικό industrial κομμάτι.
Κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές υπάρχουν με το “Act IV: The Laughing Coffin” (σ.σ. σοβαρά τώρα;;;) και με το “I.O.U.N”, στο οποίο η μπάντα συνδυάζει τις core καταβολές της με κάποια gothic στοιχεία. Ακόμη ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο στο δίσκο, είναι τα πολύ βαριά riff που σε στιγμές παραπέμπουν σε doom ή Slayer καταστάσεις.
Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το “Vicious World” και σίγουρα μετά από ένα διάλειμμα 5 χρόνων κάποιος θα περίμενε κάτι καλύτερο σε θέματα συνθέσεων και όχι μια από τα ίδια. Οι συνθέσεις έχουν ελάχιστες μελωδικές αναφορές για να σε τραβήξουν και μόνο η επιθετικότητα και η πολύ καλή παραγωγή του Travis Richter (From First To Last; κιθάρα), δεν είναι ικανά να δώσουν ένα στιβαρό τελικό αποτέλεσμα.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
