Οι Devil’s Desire είναι ένα power metal ντουέτο και μάλιστα διεθνές καθώς ο ένας κατάγεται από το Βέλγιο και ο άλλος από τη Βραζιλία. Αυτός ο δίσκος είναι και το ντεμπούτο τους. Μουσικά, σε γενικές γραμμές το power metal των Devil’s Desire δεν είναι μεν κάτι το καινούργιο. Riffs, solos, δομές, όλα είναι λίγο έως και πολύ πράγματα που έχουμε ακούσει στο παρελθόν από τις μεγάλες μπάντες του είδους.
Αυτό δε σημαίνει ωστόσο πως είναι άσχημος ο δίσκος. Ακούγεται ευχάριστα και μάλιστα σε ορισμένα σημεία υπάρχουν μέρη που θυμίζουν soundtracks, το οποίο μόνο κακό δεν είναι. Αυτό όμως που με απωθεί εντελώς από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, είναι τα φωνητικά τα οποία χρειάζονται τρομερή δουλειά.
Ο τραγουδιστής προσπαθεί να κάνει ανάμιξη μεταξύ του κλασικού Europower στυλ και των πιο γρεζάτων φωνητικών και τελικά καταλήγει να ακούγεται σαν κάποιο ξεχασμένο μπάρμπα από το χωριό που κατέβηκε να τραγουδήσει στο πανηγύρι. Συγγνώμη που το γράφω έτσι αλλά πραγματικά κάτι τέτοιο μου έβγαλε. Μόνο το echo από τα φωνητικά έλειπε και όλα θα ήταν ακριβώς το ίδιο.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι θέμα της μπάντας, του παραγωγού ή αν όντως ο ίδιος ο τραγουδιστής τραγουδάει ή θέλει να τραγουδάει έτσι, πάντως η φωνή του εδώ υποβαθμίζει σημαντικά τις συνθέσεις. Οι οποίες ναι μεν δεν είναι κάτι τρελό αλλά έχουν κάποια πράγματα να πουν που δυστυχώς ισοπεδώνονται όταν μπαίνει η φωνή στο παιχνίδι. Είναι κρίμα μια μπάντα να παίζει τίμια και να καταστρέφει μόνη της τις συνθέσεις τις με μια κακή φωνή.
Χρειάζονται πάρα πολλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα αρχικά και έπειτα θα δούμε τι γίνεται και στο μουσικό κομμάτι, μιας και δεν κατάφερα να καταλάβω αρκετά λόγω όσων ανέφερα πιο πάνω. Ελπίζω σε αλλαγές σύντομα, και αν ο τραγουδιστής δεν θέλει ή δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του είδους, θα πρέπει να πάρει πόδι εάν και εφόσον η μπάντα βλέπει στα σοβαρά αυτό που κάνει.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
