Η ζωή είναι πολύ ανιαρή και συνηθισμένη για κάποιον που δεν έχει ακούσει έστω ένα album του Alan Parsons. Πρωτοπόρος από τους λίγους στα 70s, κατάφερε να συμπτύξει τέλεια τις κινηματογραφικές ενορχηστρώσεις με το progressive rock, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό σερί έξι δίσκων, ο ένας πιο κλασικός από τον άλλο. Η τελευταία εικοσαετία βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα ενεργή για το Βρετανό μουσικοσυνθέτη καθώς το “The Sicilian Defence” του 2014 αποτέλεσε την πρώτη επίσημη Alan Parsons Project δουλειά από το 1987, ενώ το φετινό “The Secret” δίνει τέλος στη δισκογραφική αποχή του και ως solo καλλιτέχνη μετά από δεκαπέντε χρόνια. Τι έχει όμως να μας προσφέρει αυτή η ξαφνική επάνοδος;
Η απάντηση είναι άλλο ένα υπέροχο album που απομονώνεται από τη σημερινή εποχή. Συγκριτικά με το τελευταίο “A Valid Path” του 2004 έχει γίνει μία σχετική επιστροφή στις κλασικές prog ρίζες των 70s αφήνοντας πίσω τις όποιες pop αναφορές διέθετε στο παρελθόν. Το “The Secret” είναι ένα καθαρόαιμος 70s progressive δίσκος που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να πάρει τη θέση του ανάμεσα σε δίσκους όπως “Pyramid” ή “The Turn Of A Friendly Card“. Οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί που ξένιζαν έχουν αντικατασταθεί με jazz επιρροές, ελαφριά ψυχεδέλεια και ιστορίες από φανταστικούς κόσμους. Για τις συνθέσεις έχει στρατολογήσει παλιούς και έμπιστους γνώριμους από περιοδείες, ενώ από guest μουσικούς ξεχωρίζουμε τους Vinnie Colaiuta (Frank Zappa, Sting, Jeff Beck), Lou Gramm (Foreigner), Jeff Collman (UFO, Glenn Hughes, Michael Schenker Group) αλλά και τον μεγάλο Steve Hackett. Το tracklist ποικίλει ανάλογα με τις διαθέσεις του ακροατή. Το βαθιά επηρεασμένο από τη Φαντασία του Walt Disney instrumental “A Sorcerer‘s Apprentice“ στην αρχή, το jazz/burlesque-ικό “Requiem“, την 80s-style πινελιά του Lou Gramm στη μπαλάντα “Sometimes” αλλά και το λίγο πιο “catchy” “Τhe Limelight Fades Away“, το ευχάριστο mid-tempo “As Lights Fall” με τον Alan Parsons να αναλαμβάνει το ρόλο ενός ηλικιωμένου μάγου που κάνει τα κόλπα του έπειτα από μία χαρούμενη καριέρα, ενώ το “One Note Symphony“ ίσως είναι η μοναδική στιγμή που η φαντασμαγορική ενορχήστρωσή του μου θύμισε το “Tales Of Mystery And Imagination” ντεμπούτο του 1976.
Όσο προφήτες και αν θέλουμε να το παίξουμε, σίγουρα κανείς μας δεν περίμενε εν έτει 2019 ένα νέο album από τον Alan Parsons. Και τόσο καλό μάλιστα. Θα έπρεπε να πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στον πρόεδρο (και χρόνιο Alan Parsons Project οπαδό) της Frontiers, Serafino Perugino, που προσέγγισε ο ίδιος τον Άγγλο μουσικό την περασμένη χρονιά, ώστε να είμαστε σε θέση φέτος να ταξιδεύουμε με το “The Secret” μέσα σε φανταστικούς κόσμους. Είναι ένα παλιομοδίτικο -με την πάρα πολύ καλή έννοια της λέξης- που, συγκριτικά με δουλειές άλλων καλλιτεχνών, είναι υπερβολικά ποιοτικό για να αδικηθεί από τη σημερινή εποχή.
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
