Η παλιά και αγαπημένη hard rock/ heavy metal μπάντα από την Αγγλία –επιτέλους- εμφανίστηκε ξανά μετά από μεγάλη περίοδο σιωπής (από το 2005 συγκεκριμένα), μέσα στην οποία μεσολάβησαν σημαντικές αλλαγές στο lineup τους. Μιλώντας ως φαν των Demon, η νέα αυτή κυκλοφορία τους δε με απογοήτευσε. Η φωνή του Dave Hill ακούγεται σαν να μην πέρασε ούτε μέρα, ενώ το στυλ τους παρέμεινε κλασικό, με αλλαγές, ωστόσο, σε άλλους τομείς, όπως ο ήχος και ο, σχεδόν καθαρά, κιθαριστικός τους προσανατολισμός. Πιο συγκεκριμένα, η παραγωγή του άλμπουμ είναι άπταιστη, απίστευτα καθαρή και ο ήχος μοντέρνος μέχρι ένα σημείο που δεν σου δίνει την εντύπωση ‘παλιαντζούρας’, αλλά και αφήνει περιθώριο για να εκφραστούν τα χαρακτηριστικά old school στοιχεία της μπάντας. Σχετικά με τον κιθαριστικό προσανατολισμό που προανέφερα, έχουμε περιορισμό των πλήκτρων στο background αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς η ύπαρξή τους στο heavy είναι κάθε άλλο παρά απαραίτητη, και στα σημεία που εντοπίζονται, εξυπηρετούν την ατμόσφαιρα με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό που, ομολογουμένως, μου έλειψε, όμως, ήταν το στοιχείο της έκπληξης που μπορούσε κανείς να βρει σε παλαιότερες κυκλοφορίες των Demon, με θέματα και μελωδίες που κάνουν το αυτί σου να προσηλώνεται απόλυτα στη μουσική, με μία κάποια περιέργεια για την εξέλιξή τους. Ίσως, βέβαια, τέτοιου είδους πειραματισμοί να μην ταιριάζουν σε μια all times classic μπάντα, και να ήταν σοφή επιλογή το να ακολουθήσει την περπατημένη οδό των πιασάρικων heavy riffs. Κομμάτια που μου ‘έμειναν’ περισσότερο (για τη μελωδικότητα τους, κυρίως) ήταν τα ‘Wings of Steel’ και ‘I Still Believe’. Εμφανισιακά το άλμπουμ είναι πολύ προσεγμένο και περιλαμβάνει ένα εκτενές booklet με τους στίχους (κοινωνικού περιεχομένου, όπως πάντα). Όπως είπα και προηγουμένως, το ‘Unbroken’ με άφησε απόλυτα ικανοποιημένη, και επιβεβαίωσε την χρόνια εντύπωσή μου για τους Demon ως υποτιμημένης μπάντας…
7.5/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
