[Option A]
Να και κάτι που δεν το περιμέναμε. Ο συμπαθέστατος Jon Oliva, πρώην ηγέτης και frontman των Savatage αποφάσισε να κυκλοφορήσει το πρώτο solo album της 30ετoύς καριέρας του. Η απόφασή του πάρθηκε μετά τον χαμό του συνοδοιπόρου του στους Jon Oliva’s Pain, Matt LaPorte. Το ντεμπούτο του Oliva σίγουρα δεν έχει τον shock rock χαρακτήρα ενός Alice Cooper ή ενός Lizzy Borden, αλλά ο βετεράνος τραγουδιστής διαθέτει την απαραίτητη θεατρικότητα του κάτι σαν Dr.Jekyll και Mr.Hyde που δεν γίνεται να μην ψαρώσεις. Το νέο πόνημα του Oliva διαφέρει επίσης κατά πολύ σε σχέση με την πιο Sava-προσέγγιση των Jon Oliva’s Pain. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν απελευθερωμένο από τα δεσμά του metal καλλιτέχνη με όλη τη σημασία της λέξης, που μας παρουσιάζει ένα έργο βασισμένο σε αυτά που τον έχουν επηρεάσει, τον έχουν σημαδέψει και τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Το να έχουν προηγηθεί τα αθάνατα έπη των Savatage δεν είναι και ότι καλύτερο, γιατί κάθε νέο “παιδί” του Jon αναπόφευκτα θα συγκριθεί με αυτά. Άκουσα ξανά και ξανά το album και προσπάθησα να ξεχάσω τι έχει τραγουδήσει αυτός ο άνθρωπος και τι σήμαιναν και σημαίνουν ακόμα αυτά για μένα. Ακούγοντας την εισαγωγή του “Raise The Curtain”, αισθάνθηκα ένα τεράστιο κύμα ενέργειας που με ταξίδεψε πολύ πίσω, στο θρυλικό “Tommy” των The Who ή σε κάποιο από τα περιβόητα late 70’s albums του Alice Cooper, αλλά πολύ περισσότερο στους τιτανοτεράστιους Queen, ένα σχήμα που τον επηρέασε όσο λίγα. Αλλά ο Jon δεν σταματάει εκεί, υπάρχουν τόσα πολλά ακόμα που αυτός ο πραγματικά τεράστιος μουσικός θέλει να μας πει. Ο Oliva ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο του rock n’roll με ακραίο, γεμάτο εκπλήξεις, μυστηριώδες, μαγευτικό hard rock (“Ten Years” και “Armageddon”) μέχρι καρατίγκα metal στιγμές όπως τα “Soul Chaser”, “Big Brother” και “Stalker”. O βουβός θυμός και η θλίψη του “I Know” μοιάζει σαν να ξεχύθηκε από τα σκοτεινά σοκάκια της “Fight For The Rock” era ή της εποχής της αναζήτησης του “Streets” και μαζί με το “Soldier” αποτελούν τις πιο συναισθηματικές στιγμές του album. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει η ατμόσφαιρα των 80’s με την έντονη παρουσία των πλήκτρων σε όλα τα τραγούδια, αλλά πάνω απ’ όλα ο Oliva διατηρεί το κλασικό κιθαριστικό στυλ παίζοντας μελωδικά και ατμοσφαιρικά και δεν αρκείται μόνο στα ρυθμικά μέρη. Εκτίμησα πολύ τις ανατολίτικες αρμονίες του “Father Time” και την υπέροχη αίσθηση που σου δίνει, ένα τραγούδι full στη 70ίλα με λοξές ματιές στα early 80’s.Το “Raise The Curtain” με έκανε να μάθω πολλά περισσότερα σχετικά με τον άνθρωπο Jon Oliva και τα μουσικά του γούστα. Είναι σαν μπήκα μέσα στο κεφάλι του, μαθαίνοντας τις επιθυμίες του, τα θέλω του και όλη του τη φιλοσοφία μέσα από αυτά τα δώδεκα τραγούδια. Από rock σε blues,από hard rock σε metal, ο Oliva είναι πανταχού παρών. Η στολισμένη με τριαντάφυλλα κιθάρα του αδικοχαμένου του αδερφού Chris στο εξώφυλλο, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Still the orchestra plays…
8/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[Option B]
Έχω καιρό να νιώσω τόσα πολλά συναισθήματα από ένα άλμπουμ.. Από την άλλη πάλι, είναι κάτι που πάντα μου δημιουργούσαν τα άλμπουμ των Savatage. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με έναν νέο δίσκο των Savatage (δυστυχώς ή ευτυχώς), έχουμε να κάνουμε με το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Jon Oliva, ψυχής των προαναφερόμενων. Μετά από 30 χρόνια λοιπόν από την ίδρυση των Savatage, καμπόσα άλμπουμ με αυτούς και τα διάφορα άλλα projects που απασχολούσαν ανά καιρό τον μεγαλειώδη αυτόν frontman, ήρθε ο καιρός και για αυτόν να αφήσει την δικιά του (προσωπική πλέον) σφραγίδα στον μουσικό χώρο με το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ που ονομάζεται “Raise The Curtain”. Πρόκειται λοιπόν για ένα αμάλγαμα ήχων και επιρροών από early prog συγκροτήματα των 70’s όπως οι Jethro Tull, οι Yes και οι Rush παντρεμένα με τον ήχο των Savatage και των Jon Oliva’s Pain, κάτι που θα ήταν φύσις αδύνατο να αποφευχθεί μιας και σύμφωνα με τον Jon Oliva το άλμπουμ εμπεριέχει και τα τελευταία κομμάτια μουσικής του αδικοχαμένου Criss Oliva. Ξεκινώντας την ακρόαση του άλμπουμ δεν ήξερα τι να περιμένω, αφού δεν συνηθίζω να διαβάζω τα info sheet που συνοδεύουν τα promos. Πραγματικά όμως το εναρκτήριο κομμάτι και ομώνυμο του άλμπουμ “Raise The Curtain” σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν πρόκειται για ένα συμβατικό άλμπουμ. Και έτσι είναι. 12 κομμάτια (μαζί με το Bonus Track), το ένα διαφορετικό από το άλλο, όμως όλα μαζί δημιουργούν μια οντότητα και κάνουν ένα άλμπουμ το οποίο κανένας φίλος της μουσικής δεν μπορεί να προσπεράσει και κανένας οπαδός των Savatage δεν πρόκειται να αποκηρύξει. Στιχουργικά πλανάται στον αέρα μια αίσθηση concept, αφού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα κομμάτια ασχολούνται με τον θάνατο και τον χρόνο και κάθε κομμάτι μου ακούγεται σαν μια μικρή ιστορία που ψάχνει μια συνέχεια στο επόμενο. Αυτό βέβαια θα ήταν απόλυτα λογικό, μιας και το άλμπουμ δημιουργήθηκε κάτω από την σκιά του θανάτου του επί χρόνια συνεργάτη στους Jon Oliva’s Pain και φίλου του Matt LaPorte (Mathew Davis LaPorte). Στο ίδιο μοτίβο και το εξώφυλλο με εμφανή την αίσθηση από Savatage (“Gutter Ballet” και “From The Gutter To The Stage”) και τα φαντάσματα του παρελθόντος να βρίσκονται ακόμα εκεί. Φυσικά αξίζει και πρέπει να αναφέρουμε τους συνεργάτες του Jon Oliva σε αυτό το άλμπουμ, Dan Faschiano (keyboards), ο οποίος βοήθησε τα μέγιστα τον Oliva να ολοκληρώσει αυτό το έργο, Chris Kinder (τύμπανα) και Jim Morris (κιθάρες). Τώρα αν θα έπρεπε να διαλέξω ποια είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια από το άλμπουμ, θα έλεγα για αρχή τα “Ten Years”, “Father Time”, “Armageddon” και “The Witch”. Όμως με κάθε καινούργια ακρόαση ανακαλύπτω κάτι νέο και συναρπαστικό κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι δεν πρόκειται για έναν απλό δίσκο, αλλά για έναν δίσκο ο όποιος θα ακούγεται φρέσκος και δυνατός κάθε φορά που θα παίζει στο ηχοσύστημα μου.
8.5/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
