Οι Ominous Ruin είναι ένα σχήμα που κατάγεται από τις Η.Π.Α. και συγκεκριμένα από το San Francisco. Αν και υπάρχουν λίγο παραπάνω από μια δεκαετία στο χώρο (ιδρυθέντες το 2010), τώρα κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, μετά από δύο demo, ένα EPs και μια συλλογή, για άγνωστους λόγους. Το είδος τους είναι το technical brutal death metal αλλά δυστυχώς, όπως οι περισσότεροι, έτσι και αυτοί κάπου το χάνουν.
Βασικά οι Αμερικανοί είναι παιχταράδες. Και ναι σιγά το νέο θα μου πεις τώρα, tech brutal death παίζουν, τι περίμενες; Απλά οι συγκεκριμένοι παίζουν τόσο τεχνικά που προκαλούν πονοκέφαλο από ένα σημείο και έπειτα. Σε θέμα τεχνικής, θα τους χαρακτήριζα υπερβολικούς ακόμα και για το συγκεκριμένο είδος. Το καλό είναι ότι δεν τους λείπει ο όγκος και η βαρύτητα, κάτι που για εμένα προσωπικά είναι συστατικό απαραίτητο αν θες να λες ότι παίζεις το οποιοδήποτε παρακλάδι death metal και μπράβο τους που δεν μπήκαν στη λούπα της πλαστικίλας. Τα riffs είναι ευδιάκριτα, ο drummer τους δεν αφήνει τίποτα που να μην το βαράει και γενικά βρίσκω την παραγωγή του πολύ ξεκούραστη και ζεστή για το αυτί.
Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στο μουσικό κομμάτι. Οι Αμερικανοί δυστυχώς χάνουν τη μπάλα παίζοντας τα κέρατά τους στο τεχνικό κομμάτι και καταντούν πάρα πολύ κουραστικοί από νωρίς. Καλώς ή κακώς, δεν είμαι φτιαγμένος να μπορώ να επεξεργαστώ τόση πληροφορία και παρόλο που λατρεύω τον ακραίο ήχο γενικότερα, οι Ominous Ruin παίζουν υπερβολικά πολλά θέματα για το δικό μου το κεφάλι. Τεχνικά riffs, καταιγισμός από solos, ακουστικά μέρη από το πουθενά και όλα αυτά στο πρώτο λεπτό του τραγουδιού.
Συγγνώμη αλλά δεν αντέχω. Και για να μην τραβάει σε μάκρος η κριτική, θα την κλείσω όπως είχα κλείσει και αυτήν για το τελευταίο φιάσκο των Defeated Sanity. Η καλύτερη μπάντα του είδους είναι εντελώς αντικειμενικά οι Suffocation. Αυτοί το ξεκίνησαν και αυτοί το εδραίωσαν. Και ξέρετε γιατί είναι; Γιατί έχουν τραγούδια. Ακούς το “Funeral Inception” μια φορά και το θυμάσαι για μια ζωή. Εδώ ακούς το δίσκο και θυμάσαι ότι ξέχασες να προμηθευτείς χάπια για τον πονοκέφαλο. Χωρίς τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, κανείς δεν πήγε ποτέ πουθενά.
5,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
