Μακράν από τις πιο δύσκολες κριτικές που είχα ποτέ να κάνω. Άκουγα το δίσκο ξανά και ξανά και κάθε φορά ένοιωθα ότι είχε κάτι ακόμα να μου πει και όχι επειδή ήταν το κάτι υπερβολικά δυσνόητο αρμονικά ή επειδή ήταν καμιά υπερτεχνικούρα που τις πρώτες πέντε φορές που την ακούς κοιτάς παράξενα με το γνωστό ‘wtf lol’ βλέμμα. Απλά και ωραία δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο διάολο άκουγα και ακόμα περισσότερο τι ήθελε να πει ο ποιητής. Όχι ότι πλέον έχω καταλάβει πλήρως αλλά τουλάχιστον μετά από τη δέκατη ακρόαση έχω να πω κάτι… Ας αρχίσουμε από το ότι σε γενικές γραμμές οι Scar of the Sun είναι ένα ηχητικό τσίρκο από θέμα ειδών που έχουν μπερδευτεί εκεί μέσα γαρνιτουρισμένο με μία Type O Negative meets Paradise Lost αισθητική. Για παράδειγμα το εναρκτήριο κομμάτι… φανταστείτε τη μελωδία του couple του Wild Child τραγουδισμένη από ένα New Wave συγκρότημα με Gothic κιθάρες και περίεργα leadακια από αρμόνιο (το αρμόνιο αν δεν υπήρχε όλα θα ήταν πολύ καλύτερα) και εκεί που προχωράει το κομμάτι μπαίνουν blast beats και γίνεται της πουτάνας και μετά ξανά αρχίζει ένα μέρος με απαγγελία και ωραίες ατμόσφαιρες από πίσω… και μετά ξανά της πουτάνας με outro του κομματιού με Thrash σόλο της κιθάρας. ΤΕΛΕΙΑ… και αν φαίνεται αυτό περίεργο πως θα νοιώσετε αν σας πω ότι τα επόμενα κομμάτια είναι τελείως διαφορετικά; Πολύ πονοκέφαλος!! Γι’ αυτό και θα μιλήσω σε πολύ γενικές γραμμές. Ας τονίσω εξ’ αρχής ότι σιχαίνομαι τα επιτηδευμένα Cross–overs αλλά αυτή η περίπτωση είναι κάτι το τελείως διαφορετικό… δεν είναι απλά μία μίξη, είναι κάτι άλλο, κάτι αντίστοιχο είχα νοιώσει ηχητικά όταν άκουγα δισκογραφία Full Moon που με απλά λογιά θα μπορούσες να πεις ‘Hawkwind goes Power Metal’ αλλά έτσι περιέγραφες μόνο τη μία μεριά του νομίσματος. Οι συμπατριώτες μας από εδώ θεωρώ ότι ενώ έχουν πολύ καλές ιδέες αυτό σαν σύνολο δε φαίνεται μέσα στα κομμάτια γιατί απλούστατα τα κομμάτια φαίνονται σα να μη στοχεύουν πουθενά. Μη ξεχνάμε βέβαια ότι είναι και ο πρώτος δίσκος τους. Υπάρχουν βέβαια και κομματάρες όπως ‘8th Ocean Dried’ και ‘Gravity’ (που τα ιδιαίτερα φωνητικά δένουν πολύ με τα γρήγορα ρυθμικά) αλλά κάτι μέσα μου λέει ότι δεν είναι αυτός ο ήχος που θέλει να πετύχει η μπάντα, η οποία μάλλον στοχεύει περισσότερο σε κομμάτια όπως το ομόνυμο (πολύ καλό και αυτό) ή ‘Burn the Memory’. Το μόνο που έχω να πω σε αυτή τη περίπτωση είναι να αναθεωρήσουν τα samples που χρησιμοποιούν γιατί καταστρέφουν όλοι τη προσπάθεια σε μερικές περιπτώσεις ειδικά στα πρώτα 2 κομμάτια. Τέλος έχουμε και Mikael Stanne των Dark Tranquility στα φωνητικά στο ‘Ode to Failure’… Βασικά γράφω τόση ώρα και νοιώθω σαν να μην έχω πει τίποτα! Θεωρώ ότι η μπάντα παραείναι μοναδική και πεντακόσια reviews να διαβάσεις δε θα βγάλεις άκρη οπότε παιδιά πραγματικά τσεκάρετε με δικιά σας ευθύνη ιδίως όσοι δεν τους έχετε πετύχει σε κανά live και έρχεστε πρώτη φορά σε επαφή ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ.
6.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
