[Option A]
Accept. Ένα συγκρότημα που έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με την ιστορία, την πορεία και την εξέλιξη της μουσικής μας. Εξάλλου, όταν υπάρχεις από το 1976, με αυτό το όνομα, δεδομένα κάτι κάνεις σωστά. Το συγκρότημα από το 2010, μετά από μια μεγάλη σε διάρκεια στάση, ζει αυτό που λέμε μια δεύτερη νιότη. Μπορεί το προηγούμενο album τους, “The Rise Of Chaos” (2017), να ήταν αρκετά υποδεέστερο από τα τρία προηγούμενα τις επιστροφής τους αλλά αυτό λίγο τους εμπόδισε.
Accept επίσης πλέον είναι ο Wolf Hoffmann μιας και αυτός είναι το μοναδικό μέλος από την αρχική σύνθεση. Αυτό μπορεί να ενοχλεί κάποιους που να μιλάνε για Wolf Hoffmann Project πια, προσωπικά όμως δεν με απασχολεί. Στην τελική δεν είναι ούτε το πρώτο και σίγουρα ούτε θα είναι το τελευταίο σχήμα που βιώνει αυτή την κατάσταση. Στο τέλος της μέρας, όλα έχουν να κάνουν με την μουσική.
Να πω την αλήθεια, ακούγοντας το single “The Undertaker” μια παγωμάρα την πήρα. Ήταν στην καλύτερη αδιάφορο και πλέον μπορώ να πω ότι έχοντας ακούσει όλο το album σίγουρα πρόκειται για μια από τις πιο αδύναμες στιγμές του. Ακολούθησε το ομώνυμο που είναι απλά καλό. Αντίθετα το εναρκτήριο “Zombie Apocalypse”, που επίσης δεν είναι και το καλύτερο του album, με έκανε να ξεφυσήσω με μια ανακούφιση. Ναι κύριοι, αυτό μάλιστα.
Το “Too Mean To Die” θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως μια «ασφαλή» κυκλοφορία αν ήθελα να βγω προς τα έξω ελαφρώς πικρόχολος. Είναι ένα album αρκετά καλοπαιγμένο, με δυνατές στιγμές και ποικιλία, για τα δεδομένα των Accept βέβαια, σίγουρα ανώτερο από το προηγούμενο και αρκετά κοντά στην φοβερή τριπλέτα που μας χάρισαν από το 2010.
Έχει αρκετές δυνατές στιγμές μέσα όπως τα “Overnight Sensation” και “The Best Is Yet To Come”, έχει όμως και ένα-δυο κομμάτια που δεν θα μας ενοχλούσαν αν έλλειπαν από αυτό. Στα πενήντα δύο του λεπτά δείχνει ότι μπορεί να σταθεί από μόνο του και με το καλό να ξεκινήσουν οι συναυλίες να απολαύσουμε κάποια από αυτά τα κομμάτια ζωντανά. Το album αυτό βάζει το συγκρότημα πάλι στον σωστό δρόμο και με κάνει να πιστέψω ότι η προηγούμενη κυκλοφορία τους ήταν απλά μια αδύναμη στιγμή.
7,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
[Option B]
Οι Accept τρία χρόνια μετά το “The Rise Of Chaos” επιστρέφουν στην ενεργή δισκογραφία, αφού προηγουμένως είχαν κυκλοφορήσει και το “Symphonic Terror: Live At Wacken 2017”. Πλέον σε σχέση με την προηγούμενη δισκογραφική τους δουλειά, το σχήμα φέρει δύο νέα μέλη, τον Martin Motnik (Code Of Perfection, ex–Darkseed), ο οποίος αντικατέστησε το ιδρυτικό μέλος, Peter Baltes, αλλά και τον τρίτο, πλέον, νεοεισελθέντα κιθαρίστα του σχήματος, Philip Shouse (Ace Frehley, Gene Simmons Band). Αλλά όπως και να έχει, πλέον όταν λέμε Accept, εννοούμε Wolf Hoffman & Co. Πάμε παρακάτω.
Την πρώτη «κρυολουσία» την έφαγα σχετικά νωρίς με το “The Undertaker” όταν αυτό κυκλοφόρησε ως πρώτο single τον περασμένο Οκτώβριο. Είχα πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται πως αν είναι έτσι το albums, θα είχα απογοητευθεί. ΕΥ-ΤΥ-ΧΩΣ που το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το πιο αδύναμο του δίσκου. Με αυτό που απλά το βρήκα αδιάφορο ήταν εξίσου το “The Best Is Yet To Come”. Αυτά τα δυο σίγουρα μπορείς να τα πεις κάτι παραπάνω από απλά…fillers.
Από την άλλη, όταν έχεις κομματάρες όπως το εναρκτήριο “Zombie Apocalypse” με τις πολύ καλές lead μελωδίες, τα καταιγιστικά “Too Mean To Die” (το οποίο υπήρξε και δεύτερο single, σαφώς καλύτερη επιλογή), “No Ones Master”, “Symphony Of Pain” και “Not My Problem”, τα κλασικής κοπής hard rock-ικής νοοτροπίας/mid-tempo “Overnight Sensation” και “Sucks To Be You” ενώ μιας σχετικής συμπάθειας χρίζουν τα “How Do We Sleep” και το ανατολίτικο instrumental “Samson And Delilah” όπου και κλείνει ο δίσκος.
Επίσης στα θετικά του δίσκου είναι και η πάρα πολύ καλή παραγωγή ενώ το μόνο που σε «χαλάει» είναι το εξώφυλλο που θα μπορούσε να είναι πολλά επίπεδα ανώτερο. Σώζει το γεγονός ότι το εσωτερικό του «περιτυλίγματος» είναι ομολογουμένως μια εξαιρετική δουλειά, για εμένα ένα σκαλοπάτι ανώτερη του “The Rise Of Chaos”, το οποίο είναι αναμφισβήτητα ένα πολύ καλό album αλλά αυτό εδώ το προτιμώ περισσότερο. Σίγουρα οι οπαδοί των Accept ξέρουν πραγματικά τι να περιμένουν. Έναν κλασικό heavy metal δίσκο, του οποίου η θέση πρέπει να είναι δικαιωματικά δίπλα στους άλλους εξαιρετικούς δίσκους που μας έχει χαρίσει το σχήμα στο παρελθόν.
8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
