Option A
Live fast, on high
Repentless, let it ride
Και επιτέλους ήρθε η ώρα! Μετά από έξι χρόνια οι Slayer κυκλοφόρησαν τον δωδέκατο δίσκο τους με τίτλο “Repentless”.Το 2013 δεν ήταν καλή χρονιά για τους Slayer. Από τη μία η αποχώρηση του Lombardo και από την άλλη ο άδικος χαμός του Jeff Hanneman, που ήταν και ο βασικός συνθέτης, άφησαν ένα μεγάλο κενό στο συγκρότημα. Δύο χρόνια μετά και αφού υπήρχαν αρκετά προβλήματα με ακυρώσεις συναυλιών και περίεργες δηλώσεις από τον Araya σχετικά με το μέλλον της μπάντας, οι Slayer επέστρεψαν πιο δυνατοί και πιο συγκροτημένοι.Τον ρόλο του συνθέτη ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο Kerry King και παρόλο που υπήρχαν αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητά του να αντεπεξέλθει, τα κατάφερε και με το παραπάνω. Το μοναδικό τραγούδι που ανήκει στον Hanneman είναι το “Piano Wire”, που το είχε γράψει, αλλά δεν το είχε ολοκληρώσει ποτέ. Η διαφορά με τα υπόλοιπα κομμάτια είναι φανερή και το solo το αναλαμβάνει ο King. Η εισαγωγή στο δίσκο γίνεται με το ορχηστρικό “Delusions of Saviour”, για να ακολουθήσει το “Repentless”, που είναι ένα κλασσικό Slayer και οι στίχοι είναι αφιερωμένοι στον Hanneman. Στο solo ενώνουν τις δυνάμεις τους ο King και ο Holt και αφήνουν το συναίσθημα της μάχης μεταξύ τους. Ακολουθεί το “Take Control”, με καθαρά πολιτικό στίχο, που μας καλεί σε επανάσταση και να πάρουμε τον έλεγχο της σάπιας κοινωνίας. Τέταρτο κομμάτι το “Vices”, που είναι ίσως το πιο αδύναμο του δίσκου. Ξανά πολιτικό, συνέχεια του προηγούμενου, αλλά αρκετά απλό μουσικά, με σχεδόν βαρετά drums και το σόλο, πάλι συνδυασμός King/Holt, μικρό και χαλαρό. Στο “Cast the first stone” γυρνάμε στη θεματολογία που οι Slayer λατρεύουν: τον πόλεμο. Οι κιθάρες βαραίνουν, το μπάσο ακούγεται πιο δυνατά και τα drums δίνουν ρυθμό εμβατηρίου. Το κομμάτι σε προδιαθέτει για πόλεμο. Έτσι απλά. Και φτάσαμε αισίως στη μέση του δίσκου και για εμένα στο καλύτερο τραγούδι: “When the stillness comes”. Αν το “Cast the first stone” ήταν βαρύ, εδώ μιλάμε απλά για τόνους μετάλλου. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι απίστευτη. Η εισαγωγή θυμίζει ταινία τρόμου και η συνέχεια απλά επική. Η φωνή χαμηλώνει για να ψιθυρίσει τα τελευταία λόγια που θα ακούσεις πριν έρθει η “γαλήνη”. Νιώθεις απλά απειλή, ειδικά όταν λέει, πως “το τελευταίο πράγμα που θα δεις είναι τα μάτια μου”. Το “Chasing Death” είναι το πιο εμπορικό του δίσκου, που ανήκει στην κατηγορία: όσο πιο πολύ το ακούς, τόσο πιο πολύ το γουστάρεις. Με εύκολους στίχους και πιασάρικο ρεφρέν, riffs που σκοτώνουν και ρυθμό για τρελό headbanging. Με το “Implode” οι Slayer γυρίζουν σε πιο “Angel of Death” εποχή και ενώ το τραγούδι ξεκινάει χαλαρά, ξαφνικά ανεβάζει ταχύτητες και το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν όσο το άκουγα ήταν πότε θα το ακούσω live για να αποκτήσω αυχενικό από το headbanging και να βγω από το Pit σε φορείο. Όπως και το “Implode” έτσι και το “Atrocity Vendor” είναι tribute στην παλιά εποχή Slayer καθώς και εδώ μιλάμε για τρελές ταχύτητες στις κιθάρες και τα drums. Άλλο ένα ελαφρώς αδιάφορο είναι και το “You Against You”. Ίσως επειδή έρχεται μετά από δύο πραγματικούς δυναμίτες και το μυαλό είναι ακόμα φραπέ από το κοπάνημα. Δεν είναι άσχημο και το σόλο είναι κάτι που έχουμε ακούσει αρκετές φορές από τους Slayer, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Για τελευταίο κομμάτι μας άφησαν το δεύτερο καλύτερο του δίσκου. Το “Pride in Prejudice” παίζει με τον τίτλο του κλασσικού μυθιστορήματος και με καθαρά πολιτικό στίχο δίνει το point of view των Slayer (ή μάλλον του King) για τις πορείες και τις αναταραχές στην Αμερική. Ο δίσκος συνολικής διάρκειας 42 λεπτών αποδεικνύει ότι οι Slayer έχουν να προσφέρουν πολλά ακόμα στο χώρο του metal. Ο Holt δίνει ένα αέρα ανανέωσης, που ίσως χρειαζόταν το συγκρότημα. Η φωνή του Araya είναι σε πολύ καλή κατάσταση και βγάζει εύκολα τα τραγούδια και ο King φαίνεται να απολαμβάνει τον καινούριο του ρόλο, ως ο βασικός συνθέτης. Ο δίσκος δεν είναι ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει οι Slayer, αλλά είναι από τις καλύτερες δουλειές τους. Συγκροτημένος, με δυνατά τραγούδια, που, κάποια από αυτά, έχουν δυνατότητα να γίνουν κλασσικά.
8/10
Λία Δαβράδου
[email protected]
Option B
“Oι Slayer κυκλοφορούν νέο άλμπουμ” αυτό από μόνο του σαν είδηση κάνει σε όλους εμάς τους οπαδούς του Thrash Metal την καρδιά μας να χτυπήσει σε ρυθμούς blast beat, βέβαια μόλις περάσει ο αρχικός ενθουσιασμός κάποια “αλλά” γεμίζουν το μυαλό και το πιο σημαντικό από όλα είναι: αλλά δεν θα έχει Jeff Hanneman! Το να μην έχει τον Lombardo το έχουμε συνηθίσει αφού και ο Paul Bostaph είναι εξίσου ένας πολύ ικανός drummer αλλά το να μην έχει την ραχοκοκαλιά της μπάντας που ήταν ο αείμνηστος Jeff και που προσέφερε στο μεγαλύτερο κομμάτι της δημιουργίας των κομματιών κάνει πολλούς να αναρωτιούνται κατά πόσο Slayer θα είναι το καινούργιο άλμπουμ. Από το πρώτο τραγούδι “Repentless” που πολλοί θα έχετε ακούσει αφού έχει κυκλοφορήσει σε video καταλαβαίνεις ότι οι Slayer κρατάνε τον κλασσικό thrash ήχο που έχουμε όλοι αγαπήσει και το συγκεκριμένο τραγούδι με τα χρόνια θα πάρει την θέση του ανάμεσα σε άλλα κλασσικά τους τραγούδια. Όπως επίσης και το επόμενο “Take Control” είναι άλλο ένα που θυμίζει παλιές καλές εποχές της μπάντας στον ήχο που τους καθιέρωσε, ενώ το επόμενο “Vices” είναι ότι πρέπει για τα καταστροφικά mosh pit που δημιουργούνται σε συναυλίες των Slayer. To άλμπουμ συνεχίζει με το αρκετά τεχνικό ” Cast the First Stone”, στην συνέχεια με το “When the Stillness Comes” που είχε κυκλοφορήσει σαν single στην Record Store Day και είχε διχάσει τότε τις γνώμες των οπαδών λόγω του πιο μελαγχολικού ξεκινήματος αλλά από την μέση και μετά δίνει Slayer πόνο. Το ” Chasing Death” συνεχίζει σε κλασσικούς thrash ρυθμούς όπως επίσης και τα “Implode” “Atrocity Vendor” “You Against You” ενώ το “Piano Wire” παρουσιάζει μια πιο κλασσική Slayer δομή και είναι ένα από τα κομμάτια που δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει ο Jeff Hanneman. Το πιο αργό “Pride in Prejudice” αλλά παράλληλα άλλο ένα κλασσικό Slayer κομμάτι κλείνει το άλμπουμ που προσωπικά πιστεύω θα ικανοποίηση τους παλιότερους οπαδούς των Slayer και του thrash γενικότερα αλλά και τους νεότερους γιατί ενώ έχει μια τάση “back to the Slayer roots” σε αρκετά σημεία του παρουσιάζει και πιο μοντέρνα στοιχεία. H άποψη μου είναι ότι πρόκειται για ένα αξιόλογο thrash άλμπουμ από μια μπάντα που έχουμε μεγαλώσει μαζί της και όταν τους δεις ζωντανά καταλαβαίνεις τι σημαίνει thrash συναυλία και ενώ βίωσε την σημαντική απώλεια του τεράστιου Jeff Hanneman προσπαθεί να κρατήσει την σημαία του Thrash Metal αλλά και των Slayer ψηλά.
8,5/10
Πάνος Ντουρούπης
[email protected]
