Μία από τις συνέπειες της δυναμικής αναβίωσης της thrash metal σκηνής, που παρατηρείται τα τελευταία πολλά χρόνια σε όλα τα μέρη του κόσμου, είναι πως πολλά thrash συγκροτήματα που είχαν διαλυθεί στο παρελθόν επανασχηματίζονται και μας παρουσιάζουν καινούριες δουλειές. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα είναι οι Φινλανδοί Prestige που σχηματίστηκαν το 1987 και αποτελούν μία από τις πρώτες φινλανδικές thrash metal μπάντες. Η πορεία τους διήρκησε μονάχα πέντε χρόνια, αν και σε αυτό το μικρό διάστημα κυκλοφόρησαν τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ. Μετά από 28 ολόκληρα χρόνια οι Prestige επανιδρύθηκαν με τη σύνθεση που είχαν το 1988 με μόνη διαφορά την προσθήκη του Matti Johansson (ex-Psychopathic Terror, ex-Korpiklaani) και μας παρουσιάζουν φέτος το τέταρτό τους άλμπουμ, με τίτλο “Reveal The Ravage”.
Η μουσική στο καινούργιο άλμπουμ των Prestige είναι εκείνη που θα περίμενες από ένα συγκρότημα που ήταν ενεργό στα τελειώματα της δεκαετίας του ‘80 και στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Τσίτα τα γκάζια, καταιγιστικά τύμπανα, groove, επιθετική διάθεση και ένα ωραίο old-school συναίσθημα που πλανάται πάνω από όλες τις συνθέσεις του δίσκου. Ένα συναίσθημα που εντείνεται από τα τραχιά και φωναχτά φωνητικά του Aku Kytölä, καθώς και από τα δεύτερα φωνητικά των υπολοίπων μελών της μπάντας, κάτι που δεν συναντάται από όλα τα thrash συγκροτήματα στην εποχή μας αλλά όταν το συναντάς σε στέλνει κατευθείαν στο thrash των 80s.
Οι Φινλανδοί γενικά δεν μας χαρίζονται και κρατάνε την ένταση και την ταχύτητα στα κόκκινα, με τις διπλές βαριές κιθάρες, τα γρήγορα τεχνικά σόλο και τα δαιμονισμένα τύμπανα, δοκιμάζοντας έτσι την αντοχή του σβέρκου μας. Και όμως, μέσα σε όλο αυτό το thrash πανδαιμόνιο οι Prestige κατεβάζουν σε διάφορα σημεία τις ταχύτητες και δημιουργούν όμορφα μελωδικά και ατμοσφαιρικά περάσματα, δείχνοντάς μας ότι μπορούν να έχουν και μια πιο μελωδική πλευρά. Τέτοια αργά και μελωδικά κοψίματα υπάρχουν σε τραγούδια, όπως το “Burn My Eyes”, ενώ το αποκορύφωμα είναι στη μονόλεπτη ατμοσφαιρική εισαγωγή του “Prime Time”, που αλλάζει εντελώς την ατμόσφαιρα.
Πάντως, αυτή η ωραία ένταση και το old-school συναίσθημα που σε κάνουν να γουστάρεις και να θες να ακούσεις και άλλα τραγούδια, δεν είναι ικανά να σε κρατήσουν μέχρι το τέλος του δίσκου, αφού όσο περνάει η ώρα αρχίζει και υπερέχει μια αίσθηση επανάληψης. Μεμονωμένα τα τραγούδια είναι δυνατά και είναι αυτό που αρέσει στον κάθε ορκισμένο οπαδό του thrash metal. Όμως, δεν υπάρχουν πολλές εναλλαγές ούτε στον ήχο, ούτε στα φωνητικά και αυτό σιγά σιγά αρχίζει και καταπονεί. Οι αλλαγές που ανέφερα πιο πάνω είναι καλοδεχούμενες αλλά βοηθάνε ελάχιστα την κατάσταση, αφού δεν κρατάνε πολλή ώρα.
Το “Reveal The Ravage” αποτελεί μια εξαιρετικά δυναμική επιστροφή για τους Φινλανδούς, μετά από 28 χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Είναι άμεσα αντιληπτό πως τα μέλη της μπάντας έχουν το ίδιο πάθος με αυτό που είχαν στο παρελθόν, καθώς αυτό βγαίνει στα τραγούδια και κατά συνέπεια στον ακροατή που χτυπιέται ανελλιπώς, και, επίσης, είναι αδιαμφισβήτητη η δεξιοτεχνία τους. Αν ο δίσκος διαρκούσε 30 λεπτά και όχι 43, τότε θα μιλούσαμε σίγουρα για ένα πιο δεμένο αποτέλεσμα. Σίγουρα, η αίσθηση επανάληψης θα υπήρχε και τότε, αλλά με ένα δίσκο που θα ήταν μικρότερος σε διάρκεια, δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο. Όπως και να ‘χει, ο νέος δίσκος των Prestige είναι ένας δίσκος που θα πρέπει να ακουστεί από τους οπαδούς αυτής της σκηνής, καθώς είναι σίγουρο πως θα περάσουν καλά. Και αν μπορέσουν να προσπεράσουν την επαναληψιμότητα του ήχου και του ύφους, τότε θα περάσουν ακόμα καλύτερα.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
