Στην μικρή εμπειρία μου στο Greek Rebels, έχει γίνει σχεδόν κανόνας: το πιο απομακρυσμένο κομμάτι της Σκανδιναβίας μπορεί να μην προσφέρει ποσότητα στον σκληρό ήχο από άποψης πλήθους συγκροτημάτων αλλά προσφέρει ποιότητα δεδομένου του περιεχομένου που έχουν να παρουσιάσουν τα συγκροτήματα αυτά. Η οποία, σπανιότατα απογοητεύει. Το tech death metal κουϊντέτο από την ισλανδική πρωτεύουσα Reykjavík δεν αποτελεί εξαίρεση του κανόνα αυτού.
Οι Ophidian I σχηματίστηκαν προ δεκαετίας αλλά διαθέτουν αξιοπρόσεκτα μικρή δισκογραφική παρουσία. Το “Desolate” είναι το δεύτερο δισκογραφικό ολοκληρωμένο τους πόνημα, μετά το ντεμπούτο τους “Solvet Saeclum” του 2012. Στον σύντομο κατάλογό τους περιλαμβάνονται ακόμα μόλις ένα demo που κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά την σύστασή τους και το single “Whence They Came” που ακολούθησε δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου.
Αν κρίνω από αυτό που άκουσα στα δέκα κομμάτια του “Desolate” πάντως, είναι από τις μπάντες που θα έπρεπε να δισκογραφούν συχνότερα. Η μπάντα ισορροπεί όμορφα το υπερτεχνικό death metal της με στοιχεία κλασικού metal στις κιθάρες, επιτυγχάνοντας μικρής αλλά ουσιαστικής διάρκειας συνθέσεις. Ο δίσκος διαρκεί λίγο, για την ακρίβεια η ακρόαση του δεν ξεπερνά το σαραντάλεπτο. Αλλά αυτό το λίγο είναι αρκετό για να επιτύχει τον στόχο του.
Στόχος που συμπεριλαμβάνει – τηρουμένων των αναλογιών – μια αξιοπρόσεκτη ποικιλία σε δομές κι αναφορές από ολόκληρο το φάσμα της πιο ακραίας πλευράς του σκληρού ήχου. Μέσα στο οποίο ελίσσονται έξυπνα από το crustcore του “Captive Infinity” μέχρι τις μελωδικές κιθαριστικές γραμμές του “Enslaved In A Desolate Storm”. Θυμίζοντας έτσι, περισσότερο τους Καναδούς progsters Protest The Hero και λιγότερο την ανάγκη των ομότεχνών τους να ακουστούν απλησίαστοι σε ταχύτητα και τεχνική.
Κι όταν λέμε θυμίζει, εννοούμε σε συνθετική νοοτροπία, όχι ηχητικά προφανώς. Αν ψάχνετε για άμεσους μουσικούς συγγενείς, ονόματα όπως οι Obscura, οι Augury και Decrepit Birth είναι ικανά να περιγράψουν αλλά όχι να αποτυπώσουν πλήρως το μοναδικό στυλ των Ισλανδών. Ειδική μνεία δε, πρέπει να γίνει στα τύμπανα του Ragnar (καθόλου τυχαίο το όνομα) Sverrisson. Σκεφτείτε ένα εντελώς παρανοϊκό υβρίδιο των drummers από Archspire και Ulcerate, κι έχετε πέσει μέσα. Κι αν το τελευταίο δεν σας έχει πείσει ακόμα να ακούσετε τον δίσκο, ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το κάνει.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
