Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος καλά καλά από την κυκλοφορία του “Escape Of The Phoenix” και οι Evergrey επιστρέφουν με τον νέο τους δίσκο υπό τον τίτλο “A Heartless Portrait (The Orphean Testament)”. Αυτός είναι ο δέκατος τρίτος studio δίσκος των Σουηδών dark melancholic progressive metallers και ο πρώτος υπό την νέα τους δισκογραφική στέγη, την Napalm Records, όπου λόγω της έναρξης σύνθεσης του «καπάκια» μετά την κυκλοφορία του προκατόχου του, ο ηγέτης του σχήματος Tom S. Englund χαριτολογώντας το βάφτισε ως “Escape Of The Phoenix II”. Προσωπικά νομίζω ότι τον αδικεί, μιας και εγώ τον απόλαυσα ακόμα περισσότερο από τον προκάτοχο.
Ο δίσκος ξεκινά με το “Save Us”, το οποίο αποτελεί από τα καλύτερα εναρκτήρια κομμάτια που μας έχει χαρίσει αυτή η μπάντα. Ναι μεν είναι κοντά στο ύφος των τελευταίων δίσκων, ωστόσο λοξοκοιτά προς το ένδοξο παρελθόν του σχήματος και δίσκους τύπου “The Inner Circle” & “In Search of Truth”. Ακολουθεί το “Midwinter Calls”, όπου εδώ συναντάμε ένα από τα καλύτερα ρεφραίν που έχει γράψει η μπάντα, τόσο σε αυτό το δίσκο όσο και σε όλη τους την δισκογραφία. Μελωδικό, με έντονο το συναίσθημα της χαρμολύπης όπως πολύ καλά ξέρουν οι Evergrey. Γενικά είναι μια φα-ντα-στι-κή σύνθεση απ’ όπου και να το πιάσεις. Το “Ominous” είναι ένα κομμάτι της πρόσφατης περιόδου της μπάντας, πιο πολύ αποτελεί κάτι σαν γέφυρα με το “The Atlantic” και όχι τόσο με το “Escape Of The Phoenix” ενώ το “Call Out The Dark” κινείται στο ίδιο πνεύμα με το “Midwinter Calls”. Εξαιρετική σύνθεση που δικαιωματικά της αξίζει μια θέση στο playlist των ζωντανών εμφανίσεων της μπάντας.
Το κατά το ήμισυ, ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το “The Orphean Testament” μας βρίσκει ακριβώς στην μέση όπου έχουμε μια καραμπινάτη βουτιά στα νερά του “The Inner Circle” αφού το κομμάτι είναι λες και βγήκε από εκεί. Διαθέτει δε κάποια στοιχεία μέσα από το “The Storm Within” που δεν χαλάνε κανένα. Το κομμάτι αυτό το θεωρώ ήδη κλασσικό Evergrey αφού έχει όλα τα στοιχεία που έχουμε αγαπήσει από τους Σουηδούς. Ωστόσο το “Reawakening” που ακολουθεί για εμένα προσωπικά είναι το κομμάτι που «πέρασε και δεν ακούμπησε». Μπορείτε κάλλιστα να το θεωρήσετε και το filler του δίσκου. Τα πράματα όμως αλλάζουν άρδην στο “The Great Unwashed”, το οποίο ξεκινά με κοφτά riffs αλλά μετά ξεδιπλώνεται σε ποιο beatdown riffs και ανάλογο παίξιμο στα τύμπανα (σ.σ.: μέχρι και galloping έχει), με κάτι σολάρες σκέτο ποίημα!
Οδεύοντας σταδιακά προς το τέλος, το “Heartless” έρχεται και είναι το διδυμάκι του “Midwinter Calls”. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου ενώ οι φωνητικές μελωδίες εδώ σου στοιχειώνουν το μυαλό και δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Το “Blindfolded” είναι επίσης μια ακόμα εκθαμβωτική κίνηση που φέρνει μνήμες από το παρελθόν ενώ είναι η μόνη φυσική συνέχεια μετά το “Escape Of The Phoenix”. Το κλείσιμο του δίσκου γίνεται με το “Wildfires”, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να υπάρχει κάλλιστα μέσα στο “The Atlantic”, αφού εδώ υπάρχει διάχυτο όλο το συναίσθημα του προαναφερθέντος δίσκου.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι Evergrey με το “A Heartless Portrait (The Orphean Testament)” κυκλοφόρησαν για εμένα τον καλύτερο δίσκο της τελευταίας δεκαπενταετίας, ξεπερνώντας τα άριστα – κατά πολλούς – “Hymns For The Broken” και “The Atlantic”. Αυτή η μπάντα πάντα καταφέρνει να εξεπλήσει θετικά τους οπαδούς της και να κάνει πράγματα τα οποία την ανανεώνουν διαρκώς. Δεν υπάρχει περίπτωση ο δίσκος αυτός να περάσει αδιάφορους. Οι λάτρεις μιλούν για δισκάρα, οι λοιποί το ίδιο. Τι περιμένετε λοιπόν;
8,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
