Όταν πίσω στο μακρινό 2003 ο δεκαεπτάχρονος εαυτός μου συνειδητοποίησε το μεγαλείο του “Recreation Day” των Evergrey, η ζωή μου δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Τα χρόνια πέρασαν και οι Σουηδοί παρέμειναν αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής μου πραγματικότητας. Άλλες φορές με περισσότερη, άλλες με λιγότερη επιτυχία.
Νομίζω όμως δε μπορεί να αρνηθεί κανένας από όσους τους παρακολουθούν ότι από την μαγευτική επιστροφή τους το 2014 με το “Hymns For The Broken”, και την τόσο ζωτική επιστροφή των Danhage/Ekdahl, οι Evergrey περνούν μια ιδιαίτερα δημιουργική φάση. Αφού λοιπόν η τριλογία που αποτελούταν από το προαναφερθέν album και τα “The Storm Within” και “The Atlantic” έκλεισε, ο Tom Englund και η παρέα του ξεκινούν για νέες αναζητήσεις με το “Escape Of The Phoenix”.
Η πρώτη έκπληξη έρχεται με το “Forever Outsider” που ανοίγει τον δίσκο. Είχαν πολλά χρόνια να ξεκινήσουν με up-tempo κομμάτι. Και τι κομμάτι! Δίκασες, riffs μεγατόνων, φοβερό refrain και solo από τον Henrik Danhage. Εντάξει, τι να λέμε, ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε όσους υποστηρίζουν ότι οι σύγχρονοι metal κιθαρίστες παίζουν χωρίς συναίσθημα. To “Where August Mourn” που ακολουθεί κινείται σε πιο μεσαίες ταχύτητες αλλά ξεχωρίζουν το πολύ ωραίο επίσης refrain και τα χαρακτηριστικά πλήκτρα του Rikard Zander. O Tom βγάζει τα εσώψυχα του στο “Stories”, μια σύνθεση που δε θα αφήσει ασυγκίνητους όσους «νιώθουν» με Evergrey. Ατμοσφαιρικό και συναισθηματικό όσο δε πάει. Το ίδιο ισχύει και για το “In The Absence Of Sun”. Όταν θέλουν να σε λυγίσουν, πραγματικά η συνταγή για το πώς να το κάνουν, βρίσκεται σε τέτοια όμορφα κομμάτια.
Στο “The Beholder” συναντάμε και μια συμμετοχή από τον James LaBrie (Dream Theater), η οποία περνά μάλλον λίγο απαρατήρητη σε ένα από τα, κατά τη γνώμη μου, πιο μέτρια κομμάτια του δίσκου. Κακό δε το λες σε καμία περίπτωση σίγουρα αλλά χάνει στα σημεία ανάμεσα στα υπόλοιπα. Επειδή όμως εδώ μιλάμε για αρκετά ποικιλόμορφο δίσκο στην εναλλαγή της διάθεσης, οι ταχύτητες ανεβαίνουν πάλι με το hit “Eternal Nocturnal” το οποίο σίγουρα θα αποτελέσει στανταράκι σε μελλοντικές ζωντανές εμφανίσεις τους. Το ομώνυμο κομμάτι “Escape Of The Phoenix” συγκαταλέγεται σίγουρα στις πιο βαριές στιγμές του album με τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα απειλητικά πλήκτρα να πρωτοστατούν.
Με είκοσι πέντε χρόνια εμπειρίας στη πλάτη τους πλέον, οι Evergrey έχουν βρει τον δικό τους ήχο. Κάνεις δεν παίζει σαν αυτούς, ελάχιστα έως καθόλου μοιάζουν με κάποια άλλη μπάντα. Εάν υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί περισσότερο το “Escape Of The Phoenix”, σε σύγκριση με τις τρεις τελευταίες δουλείες τους, είναι το ότι αποπνέει μια πιο αισιόδοξη αύρα. Προφανώς ο Tom είχε ανάγκη να κάνει την προσωπική του ψυχανάλυση μέσω της μουσικής του και εδώ δηλώνει βροντερά παρών και πιο δυνατός.
Ο δωδέκατος δίσκος των Evergrey αποτελεί σταθερή εγγύηση και συνεχίζει να κρατάει ψηλά τον πήχη που οι ίδιοι έχουν θέσει. Αισθητά πιο φρέσκο και ζωηρό από το “The Atlantic”, με εξαιρετικό, για άλλη μια φορά, ήχο από τον συνήθη ύποπτο Jacob Hansen και επιβλητικό εξώφυλλο από τον δικό μας Γιάννη Νάκο (Remedy Art Design), το “Escape Of The Phoenix” βάζει την πεντάδα από το Gothenburg δυνατά στο μουσικό χάρτη της νέας δεκαετίας που ξεκίνησε.
8,5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
