Το έχω πει/γράψει, το έχω ξαναπεί/ξαναγράψει, θα συνεχίσω να το λέω/γράφω. Οι Need είναι μακράν το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα των τελευταίων ετών. Οι δουλειές τους χαρακτηρίζονται από τρομερά υψηλή ποιότητα και μπορείς να τους βάλεις όλα τα κλισέ σχετικά με συγκρίσεις για συγκροτήματα του εξωτερικού.
Συνεχίζοντας τη λογική των δύο τελευταίων φανταστικών δίσκων “Orvam: A Song For Home” και “Hegaiamas: A Song For Freedom”, εδώ η τριλογία τελειώνει και η μπάντα παραδίδει άλλο ένα αριστούργημα αρτιότατου progressive metal. Χωρίς μοντερνισμούς, χοροπηδηχτούς ρυθμούς, περίεργα φωνητικά, ακατανόητες κιθαριστικές προτάσεις, φλύαρη τεχνική ή οτιδήποτε άλλο ακούγεται από σωρεία μοντέρνων prog συγκροτημάτων. Εδώ όσοι γουστάρουν τον παραδοσιακό ήχο που καθιέρωσαν μπάντες όπως οι Dream Theater ή Fates Warning, θα βρουν κάτι εξαιρετικό.
Ένα album το οποίο ακολουθεί τη φιλοσοφία της μπάντας, με την κιθάρα να οδηγεί τις συνθέσεις και την μεγάλη έμπνευση που έχει τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος “Ravaya” Τζαβάρας. Ένας φοβερά υποτιμημένος κιθαρίστας, ίσως και αντιεμπορικός, αφού σε αντίθεση με τους πιο προβεβλημένους συναδέλφους του στην Ελλάδα δεν ποζάρει σαν τζόβενο με αψεγάδιαστη χαίτη, ούτε παίζει…μπουρμπουλήθρες μόνο και μόνο επειδή μπορεί. Αρκείται σε πολύ δυνατή riff-ολογία, τρομερές μελωδίες και solos γεμάτα συναίσθημα. Δεν παραλείπει φυσικά να χωρέσει μέσα για ακόμη μία φορά σημεία εμπνευσμένα από την ελληνική παραδοσιακή μουσική. Γενικά, κρατάει την ουσία και δεν ξεφεύγει για χάρη εντυπωσιασμού.
Από κοντά και ο Γιάννης Βογιαντζής με την ά-ρ-ι-σ-τ-η αγγλική προφορά του, μακράν την καλύτερη από κάθε άλλον στην εγχώρια σκηνή, τραγουδώντας στίχους που δε γίνεται να μη σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Όχι ότι η υπόλοιπη μπάντα υστερεί στα καθήκοντά της. Οι Αντώνης Χατζής (πλήκτρα), Βίκτωρας Κουλουμπής (μπάσο) και Στέλιος Πασχάλης (τύμπανα) συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε το album να μη σου αφήνει την αίσθηση ότι είναι δουλειά ενός-δυο ατόμων αλλά ενός συνόλου που ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει.
Εδώ, η συνταγή των δύο προηγούμενων δίσκων που σε θέμα κατανομής υλικού ήταν ίδια, υπάρχει διαφοροποίηση. Έχουμε εφτά τραγούδια αντί για έξι και το δεκαοκτάλεπτο δεν είναι το ομώνυμο αλλά το επικό “Ananke”. Η πρόζα δεν λείπει φυσικά και ο Ravaya εκμεταλλεύεται ξανά τις γνωριμίες του από τον κόσμο της υποκριτικής για το “V.A.D.I.S.”, όπου ακούμε τις ηθοποιούς Ζωή Μυλωνά και Πολυξένη Ακλίδη. Αυτή τη φορά, η απαγγελία μετά το πιο μεγάλο τραγούδι αναφέρεται ξεχωριστά στη λίστα και ονομάζεται “Kinwind”, ένα εξαιρετικό κλείσιμο στο οποίο ο Ακύλλας Καραζήσης απαγγέλει ένα σύντομο ποίημα σε ένα στυλ το οποίο μου θύμισε λίγο ριζίτικο.
Όσο για τα τραγούδια, αδύναμη ή μέτρια στιγμή δεν υπάρχει. Προσωπικά αγαπημένα το “Nemmortal” που φωνάζει ότι είναι ιδανικό για συναυλίες με το κολλητικό refrain “I’ve become so dark and sinister”, το ομώνυμο “Norchestrion” με τις υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες και το “Circadian” με το πολύ διαφορετικό refrain στο οποίο ο Ravaya ζωγραφίζει. Η παραγωγή του συνήθη ύποπτου Έκτορα Τσολάκη (HD Factory) είναι για ακόμη μία φορά άψογη και συνολικά οι Need εξακολουθούν να αποδεικνύουν ότι στον progressive metal χώρο δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα και από κανέναν. Όσο για το αν είναι καλύτερο ή όχι από τα δύο τελευταία έπη τους; Αυτό έχει να κάνει με τον κάθε ακροατή. Το σίγουρο είναι ότι η αθηναϊκή μπάντα μεγαλούργησε ξανά.
9/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
