Είναι μερικές φορές που προσπαθείς πραγματικά να βάλεις τις σκέψεις σου μέσα σε λέξεις και τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αυτό οφείλετε στο ότι το να μπορέσεις να μετατρέψεις τα συναισθήματα σε λέξεις χρειάζεται μεγάλη μαεστρία. Σαν έναν συγγραφέα ο οποίος μπορεί να έχει του κόσμου τα πτυχία, να έχει παρακολουθήσει χιλιάδες σεμινάρια, οι γνώσεις του να είναι πολλές αλλά τελικά στην εκτέλεση τα πράγματα να μην είναι τόσο ιδανικά.
Τι μας λες τώρα ρε φίλε θα μου πείτε. Και όμως, αυτά που γράφω έχουν απόλυτη σχέση με την καινούργια κυκλοφορία των Need, “Hegaiamas: A Song for Freedom”. Μπορεί να κατέχεις αρτιότατη τεχνική κατάρτιση αλλά όταν αυτή δεν μετατρέπεται σε συναισθήματα, σε μελωδίες, τότε η αποτυχία είναι σίγουρη. Η τέταρτη δισκογραφική δουλειά των Need έρχεται να με πιάσει εντελώς απροετοίμαστο, όπως αυτή των Poem την προηγούμενη χρονιά.
Οι Αθηναίοι απλά επιβεβαιώνουν την ανοδική τους πορεία με το “Hegaiamas: A Song for Freedom”. Έναν concept δίσκο που απλά σε αφήνει άφωνο από όποια οπτική γωνία και να τον δεις. Στιχουργικά, μουσικά, μελωδικά, αρμονικά…δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο στο δίσκο και αυτό που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι ότι οι Need απλά ξεφεύγουν από τα στενά όρια της Ελλάδας αλλά και του progressive και μας δίνουν απλόχερα και απλά, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2017. Ναι, είναι νωρίς να πει κάποιος κάτι τέτοιο αλλά πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να προσπεράσει κάποια άλλη μπάντα την τεχνική αλλά και την συνθετική δεινότητα των Αθηναίων.
Η μπάντα καταφέρνει μέσα από την πολυπλοκότητα της μουσικής, την ατμοσφαιρική τους διάθεση και την μελωδική εκτέλεση να φτάσουν επίπεδα που μόνο μπάντες σαν τους Dream Theater και τους Fates Warning έχουν φτάσει, χωρίς να υπερβάλω ούτε μια στιγμή. Η μουσική τους κατεύθυνση στο “Hegaiamas: A Song for Freedom” μου θυμίζει αρκετά τους Redemption αλλά και τους προαναφερθέντες Fates Warning, χωρίς να βγάζουμε από έξω τους τιτάνες Dream Theater. To “Hegaiamas: A Song for Freedom” είναι από την αρχή μέχρι το τέλος ένας progressive δίσκος και με την τεχνική έννοια του όρου αλλά και με την πιο ευρεία έννοια, αφού οι Need καταφέρνουν και σπρώχνουν τα όρια τους. Για παράδειγμα, εμένα που ο σύγχρονος ήχος δεν κάθετε καλά στα αυτιά μου, εδώ οι Need στο κομμάτι “Theriantrope” μπλέκουν με αριστοτεχνικό τρόπο τα μοντέρνα και ίσως djent στοιχεία με το κλασσικό prog. Το “Riverthane” περιέχει ίσως το πιο εθιστικό refrain στο δίσκο.
Πραγματικά δεν υπάρχουν περισσότερα λόγια για να περιγράψω το ακρόαμα του “Hegaiamas: A Song for Freedom” αλλά και του ομώνυμου τραγουδιού που διαρκεί είκοσι δύο λεπτά. Δεν θέλω να σταθώ στις τεχνικές ικανότητες της μπάντας και προσπαθώ να βγάλω προς τα έξω τη μαεστρία της να γράφει ενδιαφέρουσες συνθέσεις και καταπληκτικές μελωδίες. Αλλά θα πρέπει να κάνω μια ειδική μνεία στον Γιάννη Βογιαντζή, το λαρύγγι της μπάντας, που κακά τα ψέματα αν δεν έκανε καλή δουλειά, το όλο εγχείρημα θα ήταν αποτυχημένο. Με μεγάλη επιρροή από τον Ray Alder και ίσως από τον Russel Allen, o Γιάννης είναι ίσως πλέον από τις κορυφαίες φωνές, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο. Το παλικάρι όχι μόνο «κλαίει» στις μελωδίες αλλά έχει και την απαραίτητη δύναμη και ερμηνευτική δεινότητα για να σε παρασύρει στις αμέτρητες μελωδίες που κρύβονται στο “Hegaiamas: A Song for Freedom”.
Η παραγωγή και ο ήχος του δίσκου είναι καθαρότατος, όπως πρέπει να είναι σε έναν τέτοιο δίσκο. Τώρα αν μέχρι τώρα δεν σας έχω πείσει ότι πρέπει να ακούσετε την τέταρτη δισκογραφική δουλειά των Need, τότε μάλλον εγώ δεν έχω αυτό που η μπάντα έχει άφθονο. Ταλέντο που ξεχειλίζει μέσα από κάθε νότα και κάθε αναπνοή. Αν θέλετε να ταξιδεύσετε μέσα σε απίστευτα συναισθήματα, τότε δώστε την ευκαιρία που τόσο αξίζει στους Need. Επιτέλους η ελληνική σκηνή έχει άξιους αντιπροσώπους και στο progressive metal. Ο δίσκος δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Απλά επενδύστε.
9,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
