Κάθε άνθρωπος έχει κάποιες σταθερές που δύσκολα μπορεί να μετακινήσει. Αυτές μπορεί να είναι απόψεις, στάσεις απέναντι σε διάφορα θέματα της ζωής και πάει λέγοντας. Για μένα μια σταθερή είναι το ότι rap και metal απλά δεν πάνε μαζί. Και μπορεί την εποχή που αυτό έκαναν οι Anthrax κάποιοι εξ ημών να το είδαμε σαν ένα αστείο, τα ίδια άτομα δεν γελάσαμε καθόλου με την χολέρα που ακούει στο όνομα numetal. Από αυτό το ιδίωμα ελάχιστα σχήματα επιβιώνουν ως σήμερα, τα πιο πολλά έχουν αλλάξει άρδην τον ήχο τους μιας και κάθε μόδα περνάει κάποια στιγμή.
Οι Shvpes με το έξυπνο όνομα μας έρχονται από το Birmingham και μας έχουν ήδη δώσει έναν ακόμα δίσκο, το ντεμπούτο τους, πίσω στο 2016 με τον τίτλο “Pain. Joy. Ecstasy. Despair.” το οποίο ήταν ένα αμιγώς rock‘n’roll δημιούργημα. Τίποτα το κακό με αυτό. Δύο χρόνια αργότερα λοιπόν τα παιδιά επιστρέφουν με το “Greater Than” με έναν ήχο αρκετά αλλαγμένο.
Οι Shvpes λοιπόν με δίχασαν με αυτόν τον δίσκο. Από την μια υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές όπως το, πιο σκληρό τους δίσκου, “Rain” στο οποίο συνεργάζονται με τον Matt Heafy καθώς και το αμέσως επόμενο “War” στο οποίο συνεργάζονται με την Rossane Hamilton. Στα πιο σκληρά τους σημεία λοιπόν «σχεδόν» μπορώ να αγνοήσω το rap-άρισμα τους μιας και έχουν αρκετές καλές στιγμές, δυνατές κιθάρες και μια σχετικά core νοοτροπία που «περνάει» την βάση. Από την άλλη όμως έχουμε μικρά σκουπίδια όπως τα “2 Wrongs, No Right” και “I’m Stuck” τα οποία είναι αμιγώς r&b. Αν όμως ήθελα να ακούσω r&b θα άκουγα έναν καλλιτέχνη του συγκεκριμένου ιδιώματος. Λάδι και νερό δεν πάνε μαζί και ενώ κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το ότι σαν παίκτες οι Shvpes είναι καλοί το τελικό αποτέλεσμα για εμένα είναι αποκαρδιωτικό (για να μην πω αποκρουστικό).
Αυτός ο αχταρμάς δεν οδηγεί πουθενά, προσωπικά αποδέχομαι την ανάγκη αναζήτησης από πλευράς ενός μουσικού αλλά κάποια πράγματα απλά δεν κολλάνε με το ζόρι. Αν οι Shvpes ξεφορτωθούν αυτόν τον θόρυβο από το μυαλό τους μπορεί και να τους ξανακούσω.
4/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
