AlbumsΚριτικές

Sinbreed – IV (Massacre)

Δυο χρόνια από την κυκλοφορία του Master Creatorτα πάντα έχουν αλλάξει για τους Γερμανούς power metallers Sinbreed. Προσωπικά εγώ το θεωρώ ό,τι καλύτερο έχει δείξει η μπάντα αυτή. Το νεοεισελθένIVγια εμένα τιμά τον προκάτοχο του αλλά δεν τον ξεπερνά. Είναι απλά ένα κλικ πιο κάτω. Σας αναλύω λοιπόν την άποψη μου αυτή.

Αρχικά το μεγάλο χαρτί της μπάντας, ο Herbie Langhans, αποχώρησε από την μπάντα και πλέον συνεχίζει την πορεία του με τους Voodoo Circle του Alex Beyrodt των Primal Fear. Βέβαια, σε καμία περίπτωση μόνο τυχαίος δεν θα μπορούσε να είναι ο αντικαταστάτης του μιας και αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Nick Holleman(ex-Vicious Rumors). Βέβαια το κουαρτέτο έγινε κουιντέτο χάρη στην προσθήκη του Μαδριλένου κιθαρίστα Manuel Seoane(MägoDe Oz). 

Ωστόσο η διαφορετικότητα στην φωνή του Nick Holleman είναι πολύ, πολύ διαφορετική από ότι είχαν συνηθίσει οι οπαδοί του σχήματος από τον Langhans. Ο νεοεισελθέν τραγουδιστής είναι πιο υψίφωνος, πιο «καθαρός» και τείνει περισσότερο ως τα πρότυπα του ύφους, σε σημείο τέτοιο που η ακουστική της μπάντας να αρχίσει να μεταβάλλεται από το Iron Savior-meets-Gamma Ray στυλ που μας είχαν συνηθίσει, σε φόρμουλες που τείνουν να κοιτούν προς Σουηδία και Φινλανδία μεριά, με μπάντες του μελωδικού ήχου να γίνονται οι νέες επιρροές του σχήματος. Αυτομάτως αυτό σημαίνει ότι κάποια στοιχεία από τη μοναδικότητά τους έχουν χαθεί.

Τα First Under The Sun και Falling Down που ανοίγουν το άλμπουμ ακριβώς επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που μόλις προανέφερα. Φωνητικά στο θεό από τον Hollemann, με τα φαλτσέτα να δίνουν και να παίρνουν, οι μελωδίες στα ρεφρέν σου θυμίζουν ένδοξες στιγμές των προηγούμενων δίσκων της μπάντας, τα riffsαπό την άλλη ηχούν πιο «ξερά» ενώ στα τύμπανα ο Frederik Ehmke(Blind Guardian) αυτά που παίζει (σ.σ.: τι«χταπόδι»είναι αυτό;;;), τροποποιήθηκαν ελαφρώς σε ένα πιο φρενήρη ρυθμό. Τα Wasted Trust,Into The Arena (σ.σ.: όχι, δεν είναι Running Wild διασκευή) και Pride Strikes που ακολουθούν κινούνται στο ίδιο μοτίβο ενώ στα μέσα του δίσκου τα Pale Hearted και Final Call”, τα οποία είναι κλασσικά Sinbreed κομμάτια, σε μαγεύουν αφού είναι εύκολα τα καλύτερα του δίσκου. Το Pale Heartedχαρακτηρίζεται από τις εξάρσεις του κομματιού και το ανελέητο κοπάνημα στα τύμπανα παρέα με τα κοψίματα που διαθέτει το κομμάτι ενώ το Final Call έχει αυτόν τον τέλη 90s αέρα, με τα διάφορα folk σημεία μέσα σε αυτό.

Το The Purge από την άλλη σε αντίθεση με τα προηγούμενα κομμάτια ηχεί «ξένο σώμα» στα αυτιά μου καθώς παίρνει ένα «πιο μοντέρνο μονοπάτι». Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το At Least I Am, το οποίο στα δικά μου αυτιά μου έφερε κάτι από τον αέρα των Kamelot για κάποιο λόγο. Από την άλλη τα εναπομείναντα Pride Strikes και Through The Fire αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα γραφής του ηχοχρώματος που πιστά υπηρετούν οι Sinbreed. Εντάξει, στα αγαπημένα βάζω και το Pride Strikes”. 

Επειδή όμως μακρολόγησα αρκετά, θα πω απλά ότι το “IV” σε σχέση με τα προηγούμενα τρία πρώτα άλμπουμ των Sinbreed αντί να είναι ισχυρό και επιβλητικό, είναι πομπώδες και μελωδικό. Για ακόμα μια φορά η κατεύθυνση που έχουν πάρει ασφαλής, ξέρουν πώς να διαβούν σε αυτό και να πετύχουν. Σίγουρα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του τρέχοντος έτους στον χώρο του powermetal.

8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]

Tatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X