Εντάξει, Τσεχία τι να λέμε τώρα… Άλλο χυτοσίδηρο και από εκεί! Αν και περισσότερο την έχω συνηθίσει (ή για να το θέσω καλύτερα έχω ασχοληθεί) με την Death/Grind σκηνή της και στα κλασσικά της Heavy/Power, εδώ οι Eagleheart αποτελούν τρανό παράδειγμα Melodic Power Metal. Πρώτον παίρνουν γραμμή από Γερμανική σκηνή late 90s, μέχρι όσο πάει… Edguy, Freedom Call, Blind Guardian και γενικά όλοι οι καλοί χωράνε, φάση. Από εκεί και περά στα πιο ρυθμικά τους διακρίνω και λίγο thrashίζουσες καταστάσεις που σε κάποια σημεία μου θύμισαν Annihilator και γενικά έτσι λίγο Καναδοαμερικανίλα. Δεύτερον ευχαριστιέσαι να ακούς υπερηχητικά σολίδια αλλά και ζουμερές μελωδίες με μπόλικο συναισθηματισμό αλά Timo Tolkki. Βασικά το καταευχαριστιέσαι σε κάτι σημεία, βλέπε ‘Nothing Remains’. Ένα τρίτο καλό που πραγματικά με κατέπληξε ήταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η σωστή αλλά και συνάμα ακομπλεξάριστη χρήση του αρμονίου. Ναι ρε φίλε όχι μόνο εισαγωγές και μετά κομπαρσιλίκι το αρμόνιο, όπως και ούτε συνέχεια πίου πίου ίσα ίσα για να ακούγεται ότι έχει και πλήκτρα η μπάντα. Επίσης μου άρεσε το ότι γίνεται χρήση όλων των δυνατοτήτων του οργάνου (ή μάλλον αρκετών πιθανών samples γιατί δεν έχει πληκτρά η μπάντα, οπότε και πολύ πιθανή η χρήση midi). Γενικά κομματάρες παντού! ‘Wheel of Sorrow’, ‘Nothing Remains’, ‘Glass Mountain’, ‘Dreamtherapy’ (έπος), γενικά όλα τα τραγούδια έχουν κάτι να δώσουν και βλέπεις και ανά κομμάτι και αναφορές σε άλλες μπάντες πέρα από το γερμανικό συφερτό (Symphony X, Judas Priest). Αυτό που λέιπει από τη μπάντα για να κάνει το επόμενο βήμα είναι κατά τη γνώμη μου δύο πράγματα. Να μη μπουκώνει τόσο πολύ τις συνθέσεις (αν και η παραγώγη αγγίζει τη τελειότητα και όσο να ‘ναι σώνει το θέμα του μπουκώματος) και να προσπαθήσει σιγά σιγά να να προωθήσει το δικό της στυλ. Μιλάμε για τη δεύτερη ολοκληρωμένη τους πολύ καλή δουλειά οπότε τα παιδιά είναι σε καλό δρόμο και δεν έχω παρά να ελπίζω για κάτι ακόμα καλύτερο στο μέλλον.
8/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
