Ορισμένες φορές, πραγματικά δεν ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις μια κυκλοφορία. Να είσαι ψυχρός στο άκουσμα και στα σύγχρονα δεδομένα ή απλά να αφήσεις το συναίσθημα του παρελθόντος να σε παρασύρει; Το δεύτερο τουλάχιστον προσπαθούν να κάνουν οι Calibre Zero από την Ισπανία με την τέταρτη δισκογραφική τους προσπάθεια. Όχι μην περιμένετε δαιδαλώδεις συνθέσεις και τελειομανία στις ενορχηστρώσεις. Οι Ισπανοί φοράνε τις μπότες τους (όπως μας λέει και ο τίτλος του δίσκου) και απλά ανεβάζουν τα γκάζια. Αν θα έπρεπε να παρομοιάσω τους Calibre Zero με κάποια άλλη μπάντα, θα έλεγα ότι είναι οι Motorhead που έχουν πάρει Prozak. Με λίγα λόγια, η φωνή του Ricardo Lázaro είναι αρκετά βαριά με πολύ γρέζι να θυμίζει κάπως τον Lemmy, oi κιθάρες του Miguel Lázaro θυμίζουν αρκετά τον Phil Campell ενώ το rhythm section είναι τόσο στιβαρό όσο των προαναφερθέντων θεών, όλα αυτά όμως στην πιο ήπια μορφή τους. Μην φανταστείτε πάντως κάποια κακή κόπια των Motorhead. Οι Calibre Zero έχουν τη δική τους στάμπα και είναι ευανάγνωστη. Όσον αφορά το “Con Las Botas Puestas” μόνο ως άνισο μπορεί να χαρακτηριστεί. Υπάρχουν κάποιες πολύ καλές στιγμές και κάποιες στιγμές που απλά χάνονται στη μετριότητα. Γενικά όταν η μπάντα αυξάνει τις ταχύτητες, όπως στα “Si no es ahora cuando”, “Nuevo orden mundial” ,”Hoy tu ciudad es mi hogar” και “Lo que soy” τα καταφέρνει πολύ καλά και είναι ικανή να σε σηκώσει από την καρέκλα για ανελέητο headbanging. Οι υπόλοιπες στιγμές του album μας αφήνουν σχετικά αδιάφορους εκτός από το πολύ καλό βαρύ blues “Tu sola presencia”. Η μεγαλύτερη παραφωνία του δίσκου, το τρίτο κομμάτι “Preva de un nuevo amacener” το οποίο στην αρχή νομίζεις ότι είναι διασκευή του “Wild Child” των WASP.
Δεν υπάρχουν περισσότερα να πει κανείς για το “Con Las Botas Puestas” εκτός από το ότι οι κολλημένοι στα 80’s θα το βρουν πολύ ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι μάλλον θα προσπεράσουν σφυρίζοντας αδιάφορα.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
