Άλλη μια κυκλοφορία από τη μεταλλομάνα Χιλή η οποία τα τελευταία χρόνια δεν σταματά να μας βομβαρδίζει με ποιοτικότατες δουλειές στο χώρο του ακραίου ήχου (όσοι αγαπάτε Morbid Angel, δηλαδή όλοι, να τσεκάρετε τους Diabolical Messiah, θα πάθετε την πλάκα της ζωής σας). Εδώ βέβαια, το πράγμα πήρε λίγο… φάλτσο μιας και αυτός ο δίσκος δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Ωστόσο είχε κάποιες ωραίες ιδέες μέσα.
Οι Nuclear, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών τους που παραμένουν old-school χωρίς όμως να είναι δήθεν, προτιμούν μια πιο μοντέρνα προσέγγιση στις συνθέσεις και στην παραγωγή. Στην ουσία παίζουν thrash metal αλλά με κάποια στοιχεία τόσο από το death metal, αλλά αυτά με πιο μοντέρνο και «εκλεπτυσμένο» ήχο. Την προσπάθεια τους δε θα την έλεγα κακή, δεν ενθουσιάστηκα όμως κιόλας, καθώς αν και δε με χαλάει σαν κυκλοφορία, η μπάντα μου ακούγεται αρκετά «ασφαλής» με την έννοια ότι δεν παίζει κάτι που θα φέρει προ εκπλήξεως τον ακροατή. Αντίθετα αυτό που ακούμε είναι απλώς πιο ακραίο thrash με πιο μοντέρνα παραγωγή. Εντάξει, είναι διασκεδαστικό μέχρι ενός σημείου αλλά δεν θα σε κάνει σε καμία περίπτωση να ξανακούσεις το δίσκο.
Γενικά θα μπορούσαν άνετα να βαρύνουν παραπάνω τον ήχο τους, νιώθω πως μια τέτοια προσέγγιση τους ταιριάζει και χώρια αυτό, και η παραγωγή μπορεί να γίνει κάπως πιο «βρώμικη» προκειμένου να τονιστούν καλύτερα οι συνθέσεις. Γενικά μιλώντας, το συμπέρασμα που έβγαλα από τον εν λόγω δίσκο είναι πως σαν κυκλοφορία είναι «λίγος».
Δεν κουράζει ιδιαίτερα αλλά δεν έχει και κάποια ιδέα που θα ενθουσιάσει. Θεωρώ ότι λειτουργεί σαν μία πρόγευση για το τι θα έρθει στη συνέχεια από τους Χιλιανούς, κάτι το οποίο μπορεί να είναι πολύ καλύτερο ενδεχομένως από αυτό που ακούμε εδώ. Αν και εφόσον φυσικά έχουν μια διάθεση να δουλέψουν πιο σοβαρά με το υλικό τους. Το κατά πόσο έχω πέσει μέσα, μόνο ο χρόνος θα το δείξει.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
