Για κάποιο λόγο ο Σιγλίδης συνεχίζει και μου δίνει ότι southern rock σκάει στο περιοδικό. Πράγμα παράξενο μιας και εγώ μεγάλωσα με europower. Είναι και αυτό άλλο ένα από το μυστήρια του σύμπαντος μάλλον.
500 χρόνια συγκρότημα οι Outlaws απαρτιζόμενο από μισή ντουζίνα μουσικούς. Το ότι πρώτη φορά τους ακούω μαρτυρά και την σχέση μου με το ιδίωμα αυτό. Μια σχέση που επαναλαμβάνω έχει δημιουργηθεί με το ζόρι.
“Dixie Highway” λοιπόν, σαν να λέμε παλιά εθνική οδό. Πρακτικά αυτό είναι μιας και ήταν το οδικό σύστημα που ένωνε το Chicago με το Miami και ότι υπήρχε ανάμεσα μέχρι τα τέλη του 1920 που ήρθε το πιο επίσημο οδικό δίκτυο. Σύμφωνα με το συγκρότημα, κάποια τμήματα αυτό του δικτύου είναι ακόμα ενεργά.
Έτσι λοιπόν και ο δίσκος αυτός είναι γεμάτος από ιστορίες του δρόμου, την ζωή στον δρόμο, την ζωή ενός μουσικού στον δρόμο και λοιπά. Ανοίγει με το πιο rock “Southern Rock Will Never Die” το οποίο είναι και από τα πιο δυνατά κομμάτια. Από εκεί και πέρα συναντώ ότι συναντώ σε κάθε southern rock δίσκο. Λίγο rock, λίγο blues, λίγο country.
Καλή κιθαριστική δουλειά από τις τρεις κιθάρες που υπάρχουν στο σχήμα, ενώ ευτυχώς δεν εντοπίζω “βλαχιά” στην φωνή του τραγουδιστή. Εύκολο στην ακρόαση το “Dixie Highway” το άκουσα τρεις-τέσσερις φορές στα καπάκια χωρίς να με κουράσει.
Τι μένει λοιπόν στο τέλος; Ένας συμπαθητικός δίσκος που αν είστε οπαδός του southern rock θα απολαύσετε, περισσότερο απ ότι απόλαυσα εγώ, ενώ αν δεν είστε προφανώς και δεν θα σας προσηλυτίσει στον χώρο. Τίποτα το κακό και στις δύο περιπτώσεις εξάλλου γούστα είναι αυτά. Προσωπικά δεν μου άλλαξε γνώμη και στάση απέναντι στο ιδίωμα αλλά δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να τον αποχαρακτηρίσω.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
