“Evergrey Is Dead, Long Live Evergrey”! Με απλά λόγια εδώ έχουμε το καλύτερο comeback σε δισκογραφικό επίπεδο από μια πραγματικά αδικημένη θεσπέσια μπάντα. Το “Hymns For The Broken” είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει κυκλοφορήσει αυτή η μπάντα από το “Inner Circle” του 2004 για εμένα προσωπικά! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
2008, μόλις έχει βγει το “Torn” (αξιοπρεπέστατο album) και η περιοδεία προώθησης του ξεκινά, διερχόμενη και από την Αθήνα, φέρνει τα δυσάρεστα νέα ότι οι Henrik Danhage (κιθάρες), Jonas Ekdahl (drums) και Jari Kainulainen (μπάσο) αποχωρούν λίγο αργότερα σε φιλικό κλίμα, πράγμα που θα αποτελέσει σοβαρό πλήγμα στην μετέπειτα πορεία. Αντικαταστάτες τους οι Johan Niemann (μπάσο, ex-Therion), Marcus Jidell (κιθάρα, Avatarium, ex-Royal Hunt) και Hannes Van Dahl (τύμπανα, Sabaton), με τους οποίους οι εναπομείναντες Tom S. Englund και Rikard Zander (κιθάρα/φωνητικά και πλήκτρα αντίστοιχα) κυκλοφόρησαν το αρκετά αδύναμο “Glorious Collision” στις 25 Φεβρουαρίου 2011.
Στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς όμως, οι Jidell και Van Dahl αποχώρησαν για να συνεχίσουν την καριέρα τους με Avatarium και Sabaton αντίστοιχα. Όλα εκεί άρχισαν να φαντάζουν δυσοίωνα για το μέλλον του σουηδικού dark metal σχήματος. Ένας δίσκος στα σκαριά με τους περισσότερους από τους οπαδούς, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα, να φοβούνται μήπως έρθει άλλος ένας επίσης μέτριος προς κακός δίσκος. Ήρθε δε η συνέχεια περί μυστικισμού σχετικά με τα νέα μέλη της μπάντας, τα οποία δεν ήταν τελικά άλλα από τους Henrik Danhage και Jonas Ekdahl, οι οποίοι τέσσερα χρόνια μετά επέστρεψαν στο σχήμα με το οποίο μεγαλούργησαν. Και μεγαλούργησαν για ακόμα μια φορά με το “Hymns For The Broken”.
Όσα χρόνια και να περάσουν, εάν υπάρχει χημεία, αυτή δε σβήνει ποτέ μα ποτέ! Το πρώτο δείγμα το έδειξαν με το αριστουργηματικό “King Of Errors”, το οποίο έχει ένα video clip για Oscar και μόνο, αφού ο συνήθης ύποπτος Patrick Ullaeus έδωσε πάλι ρεσιτάλ! Αφού έχουμε αφήσει πίσω το “King Of Errors”, έρχεται το “A New Dawn” με τα τραχιά του riffs, τα σήμα κατατεθέν μελωδικά Evergrey refrains αλλά και μια χορωδία που ξεπετιέται και αρχίζει να σου κάνει πιο έντονο συναίσθημα αυτού του “back to the roots” δίσκου όπως προέκυψε εν τέλει. “Wake A Change” και συνεχίζεις σε ένα συναίσθημα παρμένο από το “Wrong” του προηγούμενου δίσκου αλλά κλάσεις ανώτερο εδώ. Στο “Archaic Rage”, που αποτελεί και από τα αγαπημένα μου, βρίσκω όλα τα στοιχεία που έχω λατρέψει στους Evergrey όλα αυτά τα χρόνια που τους παρακολουθώ. Μελωδικότητα στο έπακρο, φωνητικές μελωδίες που σου κολλάνε στο μυαλό, κιθάρες βαριές και στιβαρό rhythm section σε συνδυασμό με τις απίστευτες ατμόσφαιρες των πλήκτρων συντελούν στο ιδανικό κομμάτι, αυτό που χρόνια αποζητούσες να ακούσεις από αυτούς.
Το “Barricades” έρχεται εν συνεχεία, είναι ένα κομμάτι “jam alike”, που ακούγεται ευχάριστα αλλά δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο, είναι και αυτό σε αυτά που θεωρούνται filler-άκι, κάτι που δεν ισχύει το ίδιο στην περίπτωση του “Black Undertow”, το οποίο διαθέτει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στην εισαγωγή η οποία εξελίσσεται σε μια ωραία σύνθεση με ωραία riff-ο-λογία και ωραίες φωνητικές μελωδίες. Πανέξυπνο το κόψιμο και η παραμονή πλήκτρων φωνητικών για κάποια μέτρα, δίνοντας την θέση τους σε ένα ωραίο solo που ακολουθεί. Στο “The Fire” επιστρέφουμε στο πνεύμα του “The Masterplan” και το κεφάλι σιγά σιγά πάει να φύγει από την θέση του. Το κομμάτι που μπορεί να συναγωνιστεί το “Archaic Rage” στα αγαπημένα μου. Το “The Fire” διαθέτει μια πανέξυπνη (ως ιδέα) παιδική χορωδία σε σημείο του κομματιού, κάτι που δίνει extra bonus!
Το ομότιτλο του δίσκου που ακολουθεί κάνει το μπάσιμό του με μια ωραία δισολία, κόβει για να δώσει στον Englund το βήμα να αποδείξει (όχι ότι το χρειάζεται) ότι είναι φωνάρα ακόμα μια φορά και να κορυφωθεί στο refrain με τον Evergrey way. Εδώ μεγάλο ρεσιτάλ έχουμε στα solos που μοιράζονται οι δυο κιθαρίστες. Ακολουθεί το “Missing You”, το οποίο από τον τίτλο και μόνο μαρτυρά τι θα μπορούσε να είναι. Το αποτέλεσμα δείχνει μια αρκετά συμπαθητική μπαλάντα πιάνο-φωνή ως βάση, αν και η μπάντα μας έχει συνηθίσει σε πολύ ανώτερες συνθέσεις. “The Grand Collapse” λίγο πριν το τέλος και τα βαριά riffs των Evergrey αναγεννιούνται και βγαίνουν στην επιφάνεια σε αυτήν την σχεδόν οκτάλεπτη σύνθεση, που σε βουτάνε από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα ανελέητο headbanging δίχως αύριο ενώ κλείνουν με μια εξίσου μεγάλη σύνθεση, τόσο χρονικά όσο και ποιοτικά, το “The Aftermath”. Ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα σε οδηγούν μέχρι να μπει η φωνή του Englund και να σε ταξιδέψει. Η ιδανική power ballad για να κλείσει ο δίσκος με επιτυχία.
Σε αυτό το μεγάλο έργο ήταν τεράστια η συμβολή του σπουδαίου Jacob Hansen (Volbeat, Amaranthe, Primal Fear) που πραγματοποίησε την μίξη στο “Hymns…”. Αρκετά καλό και το εξώφυλλο που κοσμεί το album. Οι λάτρεις της πορείας του συγκροτήματος ραντεβού 26 Σεπτεμβρίου στα δισκοπωλεία. Εάν και πάλι ρωτάτε εάν αξίζει ως δίσκος, ανατρέξτε απλά στην αρχή της κριτικής. Θα πειστείτε!
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
