Έχουν περάσει τρία χρόνια από την κυκλοφορία του απίστευτου “The Storm Within”. Οι Evergrey επιστρέφουν στην ενεργό δισκογραφία με το “The Atlantic”, έναν δίσκο που για εμένα προσωπικά όσες ακροάσεις και να του έκανα δεν με έπιασε όσο ο προκάτοχός του και το “Hymns For The Broken”. Ίσως για εμένα το τρίτο μέρος της τριλογίας να μην θυμίζει τόσο ωκεανό…αλλά κόλπο. Εδώ πλέον οι Σουηδοί ασχολούνται με το κατά πόσο μέσα από την παλίρροια της ζωής και τις τρικυμιώδεις αναταράξεις μπορούμε να διαγράψουμε μια πορεία και να κρατήσουμε το κεφάλι μας πάνω από το νερό.
Θεωρώ πως σε αυτόν τον δίσκο έπεσαν στην λούπα της επαναληψιμότητας. Μπορώ να δεχθώ ότι εν μέρει όλα αυτά έγιναν επί σκοπίμως για να ηχεί κοντά στα προηγούμενα albums αλλά το όλο αποτέλεσμα ακούγεται αρκετά ρηχό στα δικά μου αυτιά. Μπορεί να έχει μερικές κομματάρες όπως τα “Weightless”, “Currents”, “A Secret Atlantis” και “Departure” αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα σε τρελάνει. Ίσως άντε και το εναρκτήριο “A Silent Arc”, κυρίως λόγω του εξαιρετικού αρχικού του riff. Ναι μεν οι ερμηνείες του Tom Englund είναι εξαιρετικές, ναι μεν υπάρχουν κάποιες εξαιρετικές μελωδίες στις κιθάρες από αυτόν και τον Henrik Danhage (για τα solos δεν χρειάζεται κουβέντα; για άλλη μια φορά κεντάνε), θέτοντας όμως το όλο αποτέλεσμα να είναι βασισμένο κατά κόρον στα πλήκτρα, κάπου αρχίζει και χαλάει το πράγμα. Μπορεί ο Rikard Zander να είναι εξαιρετική παιχτούρα, θεωρώ όμως ότι υπάρχουν κατά πολύ περισσότερα επίπεδα από αυτά τα οποία θα έπρεπε να υπάρχουν με σκοπό να ακούγονται ανούσια. Όλο αυτό το καταθλιπτικό συναίσθημα που θέλουν να περάσουν με το dark progressive metal τους μάλλον έχει αρχίσει και κουράζει.
Από άποψη παραγωγής είναι διαμάντι, κάτι που για αυτός ευθύνονται τα μέλη της μπάντας Tom S. Englund και Jonas Ekdahl, με την οποία να γίνεται στα Top Flοor Studios στο Gothenburg της Σουηδίας ενώ πίσω από την εξαιρετική μίξη βρίσκεται για ακόμα μια φορά (όπως και στα προηγούμενα δύο albums) ο Jacob Hansen των Hansen Studios (Aborted, Pyramaze, Anubis Gate κ.α.) με έδρα το Ribe της Δανίας. Βέβαια, το μαγευτικό, μεθυστικό εξώφυλλο του δίσκου ανήκει στον Γιάννη Νάκο της Remedy Art Design, το οποίο είναι ό,τι πιο ταιριαστό θα μπορούσε για τον δίσκο αυτό.
Το “The Atlantic” είναι σε γενικές γραμμές ένα αξιοσέβαστο album από μια πολύ αξιοσέβαστη και καθόλα αγαπημένη μπάντα αλλά δεν είναι στο επίπεδο των προσφάτων κυκλοφοριών τους, είναι για εμένα ένα (και δυο μην σας πω) σκαλοπάτια πιο κάτω. Μπορεί να σας ηχεί ευχάριστα και να αξίζει τον κόπο για τις εμπνευσμένες στιγμές που προανέφερα παραπάνω αλλά νομίζω ότι σε ένα ταξίδι το album αυτό εν αντιθέσει με άλλα δεν θα κατάφερνε να ταξιδέψει, παραμένοντας πίσω στην αποβάθρα.
7/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
