Οι Mayank γεννήθηκαν μετά τη συνάντηση του Βραζιλιάνου τραγουδιστή Gui Oliver, του Σουηδού κιθαρίστα Rolf Nordström (Perfect Plan), του πληκτρά και παραγωγού Alessandro Del Vecchio και του drummer Nicholas Papapicco. Με αυτή την κυκλοφορία μας συστήνονται λοιπόν, μιας ο ομότιτλος δίσκος αποτελεί το ντεμπούτο του σχήματος. Όλα καλά μέχρι αυτό το σημείο.
Αρχίζοντας λοιπόν να ακούω το δίσκο, άρχισε να είναι αρκετά προφανές και έκδηλο το συναίσθημα νοσταλγίας. Ο ήχος πεντακάθαρος, οπότε από άποψη παραγωγής, πραγματικά δεν έχω λόγια μιας και όλα ακούγονται όπως θα έπρεπε, κάθε όργανο όντως ξεχωρίζει χωρίς να καλύπτει το ένα το άλλο και ομολογουμένως τα φωνητικά του Gui Oliver μόνο απαρατήρητα δεν μπορούν να περάσουν. Για το είδος κιόλας που εκπροσωπεί, θεωρώ πως έχει άνετα μία από τις πιο ωραίες φωνές που έχω ακούσει.
Ήδη από το πρώτο κομμάτι με τίτλο “Destiny Calling” έχουμε ξεκινήσει το ταξίδι προς το παρελθόν. Περνάμε στο δεύτερο, “Billy Is On The Run”, και έχω την αίσθηση ότι από κάπου θα πεταχτεί ο Steve από τους Journey. Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ κυμαίνονται στο ίδιο ύφος, με λίγο πιο δυναμικό το πέμπτο τραγούδι του δίσκου, “Long Live The Soulless”. Καθώς συνέχισα την ακρόαση, μου πέρασαν πολλές μπάντες στο μυαλό που κατά την δεκαετία των 80s ήταν στα ντουζένια τους όπως οι Journey που ανέφερα νωρίτερα, Whitesnake, Bon Jovi και άλλες.
Έχοντας πει αυτά, το άλμπουμ είναι ευχάριστο σε όλη τη διάρκειά του, ωστόσο αποτυγχάνω να δω τι καινούριο έχει να προσφέρει. Σίγουρα οι λάτρεις του AOR μπορούν να το εκτιμήσουν μιας και είναι καθαρή η old-school προσέγγιση αλλά δεν μπορώ να πω πως έδωσε κάτι φρέσκο και αξιομνημόνευτο. Μπράβο για το επίπεδο παραγωγής, τη νοσταλγία και την προσπάθεια αναβίωσης και ξυπνήματος αναμνήσεων αλλά δεν είναι αρκετά για να δω το νόημα αυτής της κυκλοφορίας.
7/10
Ελίζα Καπουράλου
elizakap1989@gmail.com
