Δεν μου περνάει καν από το μυαλό η μέρα που οι Pink Floyd θα σταματήσουν να επηρεάζουν τη μουσική. Το ‘Distance’ που αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για μένα είναι το ντεμπούτο album των Αυστραλών Ahkmed, αμφίβολους κάτοικους του πλανήτη γη. Αν μπορούσα να του κρεμάσω ταμπέλα θα το κατέτασσα στο post-metal ρεύμα αλλά αυτός ο δίσκος έχει τόσα διαφορετικά (και μερικές φορές κάπως κρυμμένα) στοιχεία που πραγματικά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατηγοριοποιηθεί. Οι Pink Floyd φαίνονται να φιγουράρουν πρώτοι στη λίστα των βασικών επιρροών τους και συνεχίζουμε με Mogwai, Kyuss (στις πιο stoner στιγμές τους) και φυσικά από την εν λόγω λίστα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι επίσης πανταχού παρόντες, Amon Dull II. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης τα αυτιά σου πιάνουν echoes και delay σε κιθάρες και μπάσο που σε στέλνουν κάπως.. μακριά! Δεν είναι και τόσο τυχαίος ο τίτλος τελικά… Προειδοποίηση για τους μη-συνηθισμένους στα ακούσματα που προανέφερα: τα κομμάτια του ‘Distance’ ξεπερνούν πολλές φορές τα 10 λεπτά και αν δεν είχες ποτέ καλές σχέσεις με Floyd ή Mogwai, άστο καλύτερα γιατί ίσως πεθάνεις από πλήξη. Επίσης είναι ένας σχεδόν instrumental δίσκος που όπως προείπα παίζει αρκετά με διάφορα εφέ που σου μαγνητίζουν την προσοχή με έναν περίεργο τρόπο. Πάντως παρότι δεν προορίζεται για ένα –χαχα- αγνά ‘μεταλλικό’ στερεοφωνικό, έχω την εντύπωση πως αξίζει μια γερή ακρόαση από όποιον πέσει στα χέρια του και όχι μόνο. Πιστεύω ότι οι Αhkmed είναι μια μπάντα ελαφρώς ‘love it or hate it’ και από την άλλη θέλω να πιστεύω ότι ο δίσκος δεν θα καταλήξει σε καμιά περίπτωση σουβέρ για τον απογευματινό καφέ…
8,5/10
Αγγελική Καπίρη
