Η beatdown/hardcore/metalcore/deathcore/doom/πες-τους-όπως-θες μπάντα The Acacia Strain επιστρέφουν όταν ο κόσμος τους χρειάζεται περισσότερο. Με την εικοσαετή επέτειό τους να πλανάται στον ορίζοντα του 2021, αξίζουν ένα ρωμαλέο χτύπημα στην πλάτη που παρέμειναν πιστοί σε αυτό που κάνουν για τόσο καιρό, χωρίς ποτέ να δείξουν την παραμικρή παρέκκλιση στον συμβιβασμό.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον πράγμα για το συγκρότημα είναι το πώς έχουν παρακάμψει σταθερά και με ευγένεια τον όρο «γενικό», εστιάζοντας αντ’ αυτού στην σταδιακή εξέλιξη του δικού τους και ξεχωριστού μείγματος death/metalcore. Οι Acacia Strain μας τάιζαν σιγά-σιγά με το δέκατο album τους, που χωρίστηκε σε πέντε EPs των δύο κομματιών έκαστο, οι τίτλοι των οποίων αποτελούνταν από ένα γράμμα, συντάσσοντας τη λέξη “decay”. Με δύο υπολειπόμενα κομμάτια που ολοκληρώνουν την τελική εικόνα, μας δείχνουν ότι το “Slow Decay” πρέπει αποκλειστικά να ακουστεί σαν ένα ολοκληρωμένο σύνολο και όχι μεμονωμένα.
Όλα αυτά τα κομμάτια μαζί συμπτύσσονται στις καλύτερες κυκλοφορίες της μπάντας. Εμφανίζοντας ένα νέο πάθος για την ποικιλομορφία και τα εφαπτόμενα άλματα, η παρατεταμένη γροθιά του εισαγωγικού “Feed A Pigeon, Breed A Rat” και το beatdown festival “The Lucid Dream” είναι εύκολα βαρύ και αρκετά βίαιο για να ευχαριστήσει τους πιο «μυωπικά» πιστούς. Είναι επίσης προφανές ότι το συγκρότημα έχει εντείνει τη σύνθεση των τραγουδιών τους, χρησιμοποίησε μια πολύχρωμη ηχητική παλέτα και βρήκε αρκετούς νέους τρόπους για να μπήξει την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης στα ευγνώμων αυτιά μας.
Το “I Breathed In The Smoke…” είναι μια συγκεκριμένη περίπτωση. Υπήρχε μια εποχή που η μπάντα αντιπροσώπευε μια ιδιαιτέρως εξορθολογισμένη και μονότονη προσέγγιση στη σύγχρονη βαρύτητα αλλά με ουρλιαχτά σχόλια, κραυγαλέα φυλετικά τύμπανα και μια αυξανόμενη αίσθηση φόβου. Αυτό είναι πιο κοντά στο ψυχεδελική doom ή το avant-garde sludge από οτιδήποτε άλλο θα περίμενε κανείς από τους άντρες πίσω από το τερατώδες album του 2006 “The Dead Walk”.
Παρομοίως, το “One Thousand Painful Stings” υφαίνει την αγγελική φωνή της Courtney LaPante (Spiritbox) μέσα από μια εξημμένη ροή θανάτου αργής κίνησης καθώς ο Benett εγκαταλείπει κάθε ελπίδα με διογκωμένες φλέβες. Το “Crippling Poison” προσφέρει μια εκλεπτυσμένη αναβάθμιση των The Acacia Strain ενώ το “Birds Of Paradise, Birds Of Prey” είναι ισοδύναμα ένα doom κομμάτι που σφυροκοπάει στα δόντια με κατακόρυφη ατμόσφαιρα.
Φυσικά, εάν υπάρχει μια μπάντα που είναι απίθανο να χαιρετήσει την εικοσαετή επέτειό της με χαμόγελο και χαρά, τότε σίγουρα είναι οι The Acacia Strain. Αλλά αν μη τι άλλο, το “Slow Decay” αποδεικνύει ότι απολαμβάνουν τη δημιουργική διαδικασία περισσότερο από ποτέ με αποτέλεσμα να χαραχτεί η καλύτερη μουσική σταδιοδρομία τους. Αν το 2020 με όλα αυτά που γίνονται είχε soundtrack, τότε θα ήταν αυτός ο δίσκος.
8/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
