Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν: το AOR κι εγώ δεν ήρθαμε ποτέ κοντά. Δεν συναντηθήκαμε σε καμία στάση αυτού του δεκαπενταετούς (και βάλε) ταξιδιού στον θαυμαστό κόσμο του σκληρού ήχου. Όχι επειδή σνομπάρω το ίδιο ή τους μουσικούς του, ούτε επειδή οι χρυσές μέρες του(ς) απέχουν χρονικά από την δική μου γενιά. Απλά δεν ταίριαξαν ποτέ τα χνώτα μας. Εντούτοις, το EP των Sandness που έφτασε στα χέρια μου δεν με χάλασε καθόλου.
Το “Enter Please” περιέχει έξι τραγούδια και είναι άτυπα χωρισμένο σε δύο μέρη. Το πρώτο μισό περιέχει το δικό τους, ολοκαίνουριο “Alive & Kickin’” και δύο διασκευές. Η πρώτη είναι στο “Saturday Night’s Alright” του Elton John και η δεύτερη στο “Get It On” των Άγγλων θρύλων του glam rock T–REX. Στο δεύτερο μισό υπάρχουν τρία τραγούδια από την τελευταία ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους “Untamed”, ηχογραφημένα σε κάποια ζωντανή εμφάνιση της τριάδας στο Μιλάνο.
Οι πιτσιρικάδες μου έκαναν θετική εντύπωση για δύο λόγους. Πρώτον, οι συνθετικές και εκτελεστικές ικανότητες τους βρίσκονται στο σωστό επίπεδο. Τα δικά τους τραγούδια είχαν πολύ ωραία κολλητικά refrains, ενώ οι δύο διασκευές φανέρωσαν προσαρμοστικότητα και καλή αντίληψη του εκάστοτε μουσικού concept με το οποίο καταπιάστηκαν. Δεύτερον, βγάζουν περισσότερο γνήσιο ενθουσιασμό και λιγότερο μια διάθεση γραφικής οικειοποίησης των ειδώλων τους. Υιοθετούν την αισιόδοξη, απενοχοποιημένα μαξιμαλιστική και ανέμελη φύση του glam/poser rock αλλά χωρίς να κοπιάρουν τις άκαιρες υφολογικές γραφικότητες τους παρελθόντος.
Με το τελευταίο, εννοώ ότι το συγκρότημα αποτίνει, όπως είναι αναμενόμενο, το δικό του φόρο τιμής στους σκαπανείς του ιδιώματος (Mötley Crüe, Hanoi Rocks, W.A.S.P., L.A.Guns, Cinderella, Reckless Love, Aerosmith). Ευτυχώς όμως λείπουν τα “rock star” ποζεριλίκια που μπορούσαν να γίνουν πιστευτά σε κάποια άλλη εποχή (και ήπειρο) αλλά αν αναπαράγονταν από millennials το 2020 στον ευρωπαϊκό νότο, θα ήταν πιο αταίριαστα πάνω τους κι από το μουστάκι του Sam Elliott.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι εντύπωση θα έκανε το EP και οι Sandness γενικότερα σε κάποιον φίλο ή λάτρη του είδους. Δεν γνωρίζω αν αυτή η εκδοχή του ήχου και του ύφους είναι υπερβολικά εύπεπτη σε σχέση με αυτό που θεωρείται κανόνας. Ίσως γιατί δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο κανόνας εδώ. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι ότι οι Γενοβέζοι πείθουν. Τόσο για το γνήσιο των ικανοτήτων τους, όσο και για το γνήσιο των προθέσεων τους. Τα υπόλοιπα, τα αφήνω σε εσάς…
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
