Δεν ξέρω εάν οι Καλιφορνέζοι με έδρα το Los Angeles, είναι τόσο ξεχασμένη και «θαμμένη» μπάντα ώστε να μη μπορώ να βρω κάτι για αυτούς στο internet! Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα με ιστορία και από τα πιο γνωστά στο hardcore. Οι Terror λοιπόν, επιστρέφουν με το έβδομο άλμπουμ τους, έπειτα από τρία χρόνια από το προηγούμενο full length “The 25th Hour” και με το περσινό EP “The Walls Will Fall” να έχει μεσολαβήσει σαν προπομπός του φετινού “Total Retaliation”, του οποίου την παραγωγή ανέλαβε ο Will Putney των Fit For An Autopsy (Thy Art Is Murder, Body Count, Knocked Loose).
Το άλμπουμ ξεκινά αρκετά δυναμικά με το “This World Never Wanted Me” και με ένα feeling, ας πούμε, εκδίκησης. Όχι κάτι ιδιαίτερο, αλλά σίγουρα θα ανοίγει την όρεξη των οπαδών του συγκροτήματος. Σαν φυσιολογική και απόλυτα λογική συνέχεια μοιάζει αλλά και ακούγεται το “Mental Demolition” που ακολουθεί, με την ταχύτητα να ανεβαίνει ελάχιστα λόγω του drumming. Η πρώτη μεγάλη στιγμή πιθανόν είναι το “Get Off My Back”, ξεκάθαρα πιο επιθετικό και με τα κλασικά «γηπεδικά» στοιχεία, όπως π.χ. στο refrain. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο “One More Enemy”.
Εδώ να σημειώσω ότι προχωρώντας την ακρόαση του δίσκου και κομμάτι με το κομμάτι, διαπίστωσα ότι ο ήχος του άλμπουμ δεν απέχει καθόλου πολύ από το metal. Μάλιστα για τα πολύ μικρά solos του “In Spite Of These Times” και του ομώνυμου τραγουδιού, θα μπορούσες άνετα να πεις ότι θυμίζουν heavy metal και είναι εμπνευσμένα από τη heavy metal σκηνή. Το πρώτο είναι ένα από τα κομμάτια που συγκρατείς με μεγάλη ευκολία από όποια μεριά και να το δεις και σίγουρα από αυτά που ξεχωρίζουν, ενώ ο ήχος του δεύτερου μπορώ να πω φέρνει αρκετά και προς το thrash metal. Λίγο μετά τη μέση, έχουμε το “Post Armageddon Interlude”, το οποίο είναι ένα hip hop κομμάτι (!) και ας πούμε ότι γίνεται ένα διάλειμμα. Πραγματικά δε κατάλαβα που κολλάει, αλλά αναγνωρίζω ότι με τον ήχο του καταφέρνουν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, πράγμα που συνηθίζουν και έχουν ξανακάνει αρκετοί καλλιτέχνες της hip hop σκηνής στο παρελθόν, με τον συγκεκριμένο τρόπο που ακούγεται. Στα επόμενα πέντε κομμάτια φαίνεται ακόμα περισσότερο αυτό που έγραψα πιο πάνω με το metal ήχο, μου δίνουν την αίσθηση ότι μια metal μπάντα (δεν έχει σημασία η ταμπέλα), θα μπορούσε χαλαρά να έχει αυτό τον ήχο. Ξεχώρισα σίγουρα το “Behind The Bars” στο οποίο γίνεται χαμός και είναι ξεκάθαρα ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, ενώ και το “Spirit Of Sacrifice” δε το λες και άσχημο. Στο “Suffer The Edge Of The Lies”, επιτέλους ακούω τον τραγουδιστή να βγάζει λίγο πιο διαφορετικά φωνητικά από αυτά που έχουν επικρατήσει στο σύνολο του δίσκου όντας μονότονα και “flat”, αν μπορώ να το πω έτσι, ναι με κούρασαν λίγο.
Ποτέ δε μου άρεσαν τα άλμπουμ που εμπλουτίζονται με μπόλικα, μικρά κομμάτια και ο συνολικός χρόνος δεν ξεπερνάει καν τη μισή ώρα. Πάντα μου δινόταν η εντύπωση ότι κάποιος τους κυνηγάει ή προσπαθούν να παίξουν όσο πιο γρήγορα ή άμεσα γίνεται και ταυτόχρονα να χωρέσουν μέσα όσο το δυνατόν πιο μικρά κομμάτια γίνεται! Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Ωστόσο, σίγουρα υπήρχαν στιγμές που ξεχώρισα και αυτές ήταν κατά κύριο λόγο τα “Get Off My Back”, “In Spite Of These Times”, “Total Retaliation” και “Behind The Bars”. Δε γινόταν και αλλιώς άλλωστε, αφού δε μιλάμε για μία τυχαία μπάντα. Το συγκρότημα με αυτή την κυκλοφορία πολύ πιθανό να ήθελε να «φωνάξει» ότι είναι ακόμα εδώ. Μπορεί όλα αυτά για εμένα προσωπικά και σε σχέση με τις μουσικές μου προτιμήσεις να μην είναι αρκετά, αλλά σε κάθε περίπτωση δε θα κρίνω εγώ (τόσο καλά) αν αυτό το άλμπουμ είναι αρκετά καλό ή αν αξίζει να βρίσκεται μαζί με πιο παλαιές κυκλοφορίες των Terror. Αυτό μπορούν να το κάνουν οι φίλοι του είδους και οι οπαδοί του συγκροτήματος, που βεβαίως, μπορούν να βγάλουν ένα καλύτερο, ίσως και πιο σωστό συμπέρασμα.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
