Οι Beast In Black είναι το σχήμα που δημιουργήθηκε από τον Anton Kabanen, μετά την αποχώρησή του από τους Φινλανδούς Battle Beast το 2015, στους οποίους υπήρξε ιδρυτικό μέλος, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης. Σίγουρα δεν ήταν και το καλύτερο νέο για τους οπαδούς του συγκροτήματος, όπως αντίστοιχα του Γιάννη Παπαδόπουλου που αποχώρησε από τους Θεσσαλονικείς Wardrum, για να επικεντρωθεί κι αυτός με την σειρά στους Beast In Black που κάνουν το ντεμπούτο τους με το ομώνυμο album. Δέκα συνθέσεις που ακροβατούν ανάμεσα σε βορειοευρωπαϊκό power, symphonic metal, με αρκετά εμφανή την επιρροή από Νightwish και ίσως λίγο pop σε κάποια σημεία.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικό ξεκίνημα από την φωνή του Γιάννη Παπαδόπουλου, το εύρος, την χροιά, το πόσο τον «θέλει» το μικρόφωνο. Είναι εντυπωσιακό το ότι μπορεί να κάνει τα πάντα με την φωνή του και αν αναλογιστούμε το πόσα χρόνια έχει ακόμη μπροστά του δεν μπορώ να φανταστώ που μπορεί να φτάσει αυτό το παιδί. Δεν υπάρχει κομμάτι που να μην έχει δώσει το 1000% και αποτέλεσμα είναι να ανεβάζει τους Beast In Black αρκετά σκαλοπάτια παραπάνω. Μπράβο του, δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, του εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσει έτσι και να μας κάνει περήφανους.
Φοβερή δουλειά επίσης από το κιθαριστικό δίδυμο των Anton Kabanen και Kesperi Heikkinen. Πιασάρικα riffs και απίστευτα solos, αλάνθαστα, τεχνικά, μελωδικά, γρήγορα arpezzio και runnings που θα τα ζήλευαν όλοι οι κιθαρίστες ανεξαιρέτως (να μη λέμε μεγάλα λόγια, ίσως όχι ο Yngwie λόγω χαρακτήρα). Όλα είναι μελετημένα και τοποθετημένα όπως πρέπει για ένα δυνατό, εμπορικότατο, ευκολομνημόνευτο, μοντέρνο heavy/power metal δίσκο. Δυνατό ξεκίνημα με το ομώνυμο του album, που μου κόλλησε και το άκουσα πέντε-δέκα φορές (κατοχυρώθηκε, μπήκε στο playlist), με full δίκασο, αγχωτικά πλήκτρα, τον Γιάννη ν’ αφήνει το λαρύγγι στο πάτωμα και τις κιθάρες να σολάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Δεύτερο κομμάτι το “Blind And Frozen”, το οποίο αν δεν κάνω λάθος είναι και το επίσημο video clip. Και σ’ αυτό το σημείο είμαι λίγο προβληματισμένος. Το σίγουρο είναι πως κάνει την δουλειά ενός D.J. πολύ εύκολη, καθώς έχει πάρα πολλές ομοιότητες με το “I Wish I Han An Angel” των Nightwish, με πιο pop ρεφραίν, πιο Eurovision, κάτι που δεν μου αρέσει προσωπικά στην νέα εποχή και προσέγγιση της metal μουσικής και πάνω κάτω γίνεται και σε κάποια άλλα κομμάτια του δίσκου όπως λίγο στο “Born Again”, “Ghost In The Rain” που παραείναι «ελαφρύ» και θα έπρεπε να παίζει σε άλλη κατηγορία και το “Crazy, Mad, Insane” που δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει και τι σκοπό εξυπηρετεί ένα technobeat-άκι σ’ ένα metal κατά κύριο λόγο δίσκο. Και δεν θέλω ν’ ακούσω δεύτερους Amaranthe. Άκυρο!
Από την άλλη υπάρχουν κομμάτια όπως το mid-tempo, “Βlood Of A Lion”, το αγαπημένο μου “Zodd The Immortal” και το “Fifth Angel”, που ακροβατεί ανάμεσα σε metal και disco-metal αλλά ευτυχώς γέρνει περισσότερο από την σωστή μεριά, και τα “Εnd Of The World” και “Eternal Fire” (στο τελευταίο πίστεψα πως θα βγουν οι Europe) με τις πομπώδεις εισαγωγές των πλήκτρων και συναυλιακά ρεφρέν.
Αν είναι κάτι ακόμη που δεν μου άρεσε είναι ο ήχος των τυμπάνων. Δεν είναι φυσικός, ακούγονται από πολύ κομπρεσσαρισμένα έως ψεύτικα. Βέβαια αυτό μπορεί να ήταν και το ζητούμενο για να μπορέσουν να καταφέρουν αυτήν την τόσο σφιχτή, ραδιοφωνική, μοντέρνα παραγωγή, που όμως δεν έχει σαν συχνότητα πολλά κοινά με την rock και metal μουσική.
Δεν ξέρω τι να περιμένω στην συνέχεια από τους Beast In Black, θέλω να πιστεύω όμως πως στο επόμενο θα έχουν αποφασίσει σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν, γιατί η αλήθεια είναι πως μουσικά φαίνονται κάπως μπερδεμένοι, ενώ είναι φοβεροί παίχτες, με προσωπικό ήχο, με ωραίες δυνατές συνθέσεις και κάποιες άλλες που θα είχαν προοπτική με διαφορετικό χειρισμό, υστερούν σε χαρακτήρα. Προς το παρόν…
6,5/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
