Οφείλω να ομολογήσω ότι δε γνώριζα τους Αμερικάνους The Lion’s Daughter, οι οποίοι πλέον βρίσκονται στο τέταρτό τους album και έχουν δημιουργήσει ένα σχετικό hype στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Βέβαια, το τελευταίο δε μου λέει κάτι εμένα γιατί πολλάκις η συγκεκριμένη χώρα αγιοποιεί συγκροτήματα που είτε όντως δεν το άξιζαν είτε παραήταν…αμερικάνικα για τα γούστα μας.
Ωστόσο εδώ έχουμε με μια περίπτωση που θα μπορούσε να σταθεί και στην Ευρώπη, και ίσως τα προηγούμενά τους άλμπουμ να έχουν ήδη κάποια απήχηση στην Ήπειρό μας αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Για όσους τους αγνοούσατε σαν κι εμένα, έχουμε να κάνουμε με sludge, με ολίγο progressive, ολίγο black, και synthwave. Ναι, ναι, καλά διαβάσατε. Η σχετική επιτυχία της αναβίωσης του synthwave την τελευταία δεκαετία έχει αρχίσει να επηρεάζει και τα metal συγκροτήματα.
Εγώ πάντως που δεν είμαι και ο πιο φανατικός οπαδός του synthwave, μπορώ να αναγνωρίσω ότι γίνεται καλό πάντρεμα στα είδη, μιας και προσαρμόζουν το synthwave στο metal και όχι το αντίστροφο, μιας και ο αισιόδοξος χαρακτήρας του synthwave θα ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με το δύστροπο και απαισιόδοξο χαρακτήρα του sludge. Οι τύποι δείχνουν πως έχουν ικανότητες συνθετικά και δημιουργικά, εξάλλου φαντάζομαι πως αν δεν συνέβαινε αυτό δε θα είχαν τη σχετική επιτυχία.
Κι ενώ λοιπόν οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες και δείχνουν πως προσπαθούν να φέρουν ένα νέο και φρέσκο αέρα στο είδος και να το ανανεώσουν, κάτι πήγε πολύ στραβά στην παραγωγή ή στη μίξη (ή και στα δύο) και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι τελείως πλαστικό, άψυχο και επίπεδο. Τόσο επίπεδο που μοιάζει με καρδιογράφημα νεκρού. Πραγματικά, δεν υπερβάλλω, αυτό που έβγαινε από τα ηχεία ακουγόταν τελείως άψυχο, έθαβε όλη τη συνθετική προσπάθεια και την έριχνε στα σκουπίδια.
Πραγματικά, δε μπορώ να καταλάβω πώς δέχτηκε το συγκρότημα έναν τόσο ανιαρό ήχο στη δουλειά του από τον παραγωγό ή τον ηχολήπτη. Στην τελική, πριν κυκλοφορήσει ένας δίσκος πρέπει να περάσει από τόσα άτομα, δε βρέθηκε ένας να τους πει ότι κάποιος αφαίρεσε το νεύρο από τη μουσική τους; Το αποτέλεσμα είναι σα να χαϊδεύεις μια πλαστική κούκλα περιμένοντας να νιώσεις ανθρώπινα συναισθήματα. Κρίμα, γιατί οι ιδέες του δίσκου είναι πολύ καλές και πάνε στράφι.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
