Οι Release The Blackness είναι πρωτοεμφανιζόμενο όνομα στο χώρο του progressive death metal και μας έρχονται από την Ιταλία, συγκεκριμένα από τον ιταλικό νότο. Κι όπως οτιδήποτε προερχόμενο από τον ιταλικό νότο, δεν αστειεύονται. Μπορεί το όνομα τους να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά η προσωπικότητα της μουσικής τους είναι όσο έντονη και ιδιαίτερη χρειάζεται για να ξεπεράσουμε αυτή την λεπτομέρεια.
Το ντεμπούτο τους είναι ένας θεματικός δίσκος με κεντρικό άξονα αυτό που λέει ο τίτλος του: την τραγωδία. Ιδωμένη από τη σκοπιά των ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με αυτή και καταλήγοντας τελικά πως έχει την ίδια επίγευση, είτε για τους νικητές από την αναμέτρηση μαζί της, είτε για τους ηττημένους. Πως αποδίδεται λοιπόν αυτό το θέμα μουσικά; Με μελωδικές σφήνες εντός των κομματιών (“Samsara”) ή μεμονωμένα ιντερλούδια (“E Mi Sovien L’ Eterno”), που αναδεικνύουν την progressive πλευρά της μπάντας. Ελάχιστα αλλά αξιοπρόσεκτα καθαρά φωνητικά (“Blank Sun”) στον ίδιο πνεύμα με τα παραπάνω και κατά τ’ άλλα…σφαγή!
Το κιθαριστικό ντουέτο των Cristian Lomazzo και Rocco Minichiello (που κάνει επίσης και τα φωνητικά) κλέβει πραγματικά την παράσταση σε έναν έτσι κι αλλιώς αξιόλογο δίσκο. Από κιθαριστικής άποψης, ο δίσκος τα έχει όλα. Θες αργές ταχύτητες; Πάρε το “Where Voids Gather”. Θες ψαρωτικά ambient riffs; Έχεις το “Enlightened By Emptiness” να σε στέλνει αδιάβαστο. Θες μεσαίες ταχύτητες που να θυμίζουν καλούς Dark Tranquillity; Γενικά ό,τι και να θες, ο δίσκος το έχει και το προσφέρει σε αφθονία, με έμπνευση και πολύ καλή τεχνική.
Δεδομένου ότι τη χρονιά που μας άφησε είχαμε σωρεία καλών κυκλοφοριών στο συγκεκριμένο ιδίωμα, με το “Shadowburn” των Dessiderium, το “Insurmountable” των Alustrium και το όμορφα ιδιόρρυθμο “Void” των Luna’s Call να έχουν κάνει πολλά αυτάκια και πολλά δάχτυλα να πονέσουν, δίσκοι σαν το “Tragedy” αποτελούν ελπιδοφόρα ένδειξη ότι αυτό το καλό σερί θα συνεχιστεί και φέτος. Απόδειξη πως όταν τα πράγματα σκουραίνουν γενικά στον κόσμο, ακροατές και μουσικοί αντανακλούν την εν λόγω κατάσταση, πηγαίνοντας τη μουσική ξανά στα άκρα. Κι ακόμα παραπέρα. Εδώ πάντως, έχει βγει σε καλό.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
