Όταν πρόκειται για το old-school black metal είμαι πάντα πάρα πολύ επιφυλακτικός. Πρώτον, επειδή το είδος μας είχε πρήξει ήδη από τα 90s με τις ασταμάτητες αντιγραφές του, καθώς γεννιόντουσαν όλη την ώρα και από παντού σαν τα ποντίκια. Δεύτερον, επειδή όταν προσδιορίζεσαι έτσι τότε ο ακροατής γνωρίζει από την αρχή πως το μουσικό περιεχόμενο δεν έχει κανένα απολύτως περιθώριο ή πιθανότητα εξέλιξης και έχει να ελπίζει μόνο στο επίπεδο των συνθέσεων.
Από την άλλη, θεώρησα καλό σημάδι ότι ο δεύτερος δίσκος των Niht κυκλοφορεί από τη Van Records, καθώς πρόκειται για μια εταιρία πολύ επιλεκτική όσων αφορά τις κυκλοφορίες της και το επίπεδό τους και μας έχει προσφέρει φοβερά διαμαντάκια τα τελευταία χρόνια. Αυτό που άκουσα τελικά πάντως ούτε με ενθουσίασε αλλά ούτε και με απογοήτευσε.
Πρόκειται για κλασικό old-school black metal (του δεύτερου κύματος συγκεκριμένα) με συνθέσεις που συνδυάζουν επιθετικότητα και μελωδία, παραδοσιακές και πιο μοντέρνες φόρμες (όχι τόσο έντονα τις μοντέρνες όμως), ωμό αλλά ψιλογυαλισμένο ήχο (εννοώ ότι δεν είναι ούτε τέρμα necro αλλά ούτε και τέρμα ψηφιακός, έχει μια ευχάριστη ισορροπία), αργά, mid-tempo και γρήγορα σημεία. Γενικά, είναι μια ισορροπημένη κυκλοφορία που ακούγεται ευχάριστα από τους φανατικούς οπαδούς του ήχου αλλά δεν έχει το κάτι παραπάνω για να χτυπήσει την άνοδο στην Α’ Εθνική.
Και όσο να ‘ναι, όταν τέτοιες κυκλοφορίες κυκλοφορούν με το τσουβάλι ακόμα και κάθε μήνα, χρειάζεσαι ένα μαγικό άγγιγμα στις συνθέσεις για να πάνε από το καλό στο αξιομνημόνευτο επίπεδο. Το “Arcanum” παραμένει στο καλό επίπεδο, το πρόβλημα όμως είναι ότι τέτοια άλμπουμ σε τέτοιο επίπεδο βγαίνουν συχνά, ειδικά τώρα που φαίνεται πως ζούμε την αναβίωση του είδους. Αν είστε από αυτούς που ακούνε τουλάχιστον δέκα καινούργια άλμπουμ παραδοσιακού black metal το μήνα επενδύστε άφοβα, αλλιώς υπάρχουν πολλές καλύτερες δουλειές εκεί έξω.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
