Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα για εμένα να γράψω κριτική για μια καινούργια κυκλοφορία που φέρνει την υπογραφή ενός μουσικού που για εμένα είναι είδωλο εδώ και πολλά χρόνια. Ο λόγος για τον Yngwie Malmsteen και για το νέο του cd με τίτλο “Spellbound”, που είναι η δέκατη όγδοη επίσημη κυκλοφορία του. O “μικρός Viking” (αυτό σημαίνει Yngwie στα Σουηδικά) είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου κιθαρίστας από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου εδώ και δεκαετίες ενώ είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο ασχολούμαι αρκετά με τους guitar hero ή shredding κιθαρίστες, όπως θέλετε πείτε τους. Προσωπικά παραδέχομαι τον Malmsteen όχι μόνο σαν καταπληκτικό κιθαρίστα αλλά και σαν χαρισματικό συνθέτη και γενικά σαν μια ισχυρή προσωπικότητα με τα καλά της και τα όχι και τόσο καλά της. Με αφορμή όμως το “Spellbound”, θα εκφέρω κάποιες απόψεις μου (ίσως να διαφωνήσουν κάποιοι οπαδοί του Malmsteen, πιστέψτε με, δεν είναι και για εμένα εύκολο να διατυπώνω αρνητικές σκέψεις για ένα από τα είδωλα μου). Η πικρή αλήθεια είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια ο βιρτουόζος κιθαρίστας δείχνει να βρίσκεται σε συνθετικό αδιέξοδο, τα τελευταία του άλμπουμ απέχουν παρά πολύ από το να χαρακτηριστούν έστω καλά, το τελευταίο καλό άλμπουμ του Malmsteen προσωπικά για εμένα είναι το “Attack!!” του 2002 και το τελευταίο πραγματικά πολύ καλό άλμπουμ του το “Alchemy” του 1999. Ας μην αρχίσω να γράφω για τα αριστουργήματα που έχει βγάλει στο παρελθόν τα ξέρουμε όλοι μας. Πολλοί είπαν ότι ο Tim “Ripper” Owens που τραγούδησε στα δυο τελευταία άλμπουμ του Malmsteen δεν “κόλλαγε” με το υλικό και το neoclassical style. Όπως το βλέπω εγώ, ο “Ripper” δεν φέρει καμιά ευθύνη, τραγούδησε ότι του έδωσε έτοιμο ο Malmsteen. Δεν φταίει δηλαδή για το μέτριο αποτέλεσμα, και δεν πιστεύω ότι είχε κανένα πρόβλημα με το neoclassical style, βλέποντας στο YouTube τον “Ripper” να τραγουδάει παλιά τραγούδια (εποχής Soto & Boals), η γνώμη μου είναι ότι τα έλεγε αρκετά καλά. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα στις τελευταίες κυκλοφορίες του Malmsteen είναι η κακή παραγωγή που επιμελείται ο ίδιος πάντοτε ο ίδιος. Πάντα έκανε τις παραγωγές σε όλα τα άλμπουμ του αλλά είχε δίπλα του έμπειρους παραγωγούς-ηχολήπτες και σωζόταν η κατάσταση, κάτι που δεν έγινε στο “Spellbound” που ακούγεται σαν demo συγκροτήματος αποτελούμενο από πιτσιρικάδες που μάζεψαν χρήματα από το χαρτζιλίκι τους για να το ηχογραφήσουν. Αναρωτιέμαι, είναι τόσο δύσκολο για τον Malmsteen να διαθέσει ένα χρηματικό πόσο ώστε να έχει δίπλα του έναν καλό παραγωγό για να τον βοηθάει; Το κακό τριτώνει όμως (έχουμε μέτρια τραγούδια -κακή παραγωγή), μιας και ο “Ripper” δεν συνεργάζεται πια με τον Σουηδό κιθαρίστα και έτσι στο “Spellbound” ο Malmsteen έχει αναλάβει και τα φωνητικά (υπήρξαν φήμες ότι θα τραγουδούσε ο μπασίστας Bjorn Englen) και όλα τα όργανα (κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα, τσέλο). Εντάξει, ο Malmsteen σε αρκετά άλμπουμ του τραγουδάει συνήθως ένα τραγούδι ενώ και στα live του τραγουδάει συνήθως διασκευές, αλλά εννοείται ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως ένας επαγγελματίας τραγουδιστής και να επωμιστεί όλο αυτό το βάρος σε ένα ολόκληρο άλμπουμ. Τώρα το ότι παίζει τα πάντα μόνος του μη αντιμετωπίζοντας κανένα πρόβλημα ενώ για τα τύμπανα βοήθησε η τεχνολογία. Όσο για τα πλήκτρα, κάποιες “πλάτες” έπαιξε, μην περιμένετε solos και από πλήκτρα! Από τις δεκατρείς συνθέσεις του “Spellbound” σε τρεις τραγουδάει ο Malmsteen, οι υπόλοιπες δέκα είναι instrumental. Τα τρία τραγούδια στα οποία τραγουδάει ο Malmsteen είναι τα “Repent”, “Poisoned Minds” & “Let`s Sleeping Dog Lie”, με τα δυο πρώτα να μην είναι και τίποτα ιδιαίτερο. Όσο και να προσπαθεί ο Malmsteen να τα στηρίξει φωνητικά, δεν μπορεί, σε αντίθεση με το “Let`s Sleeping Dog Lie”, που είναι ένα απλό blues τραγούδι που ο Malmsteen το ερμηνεύει με άνεση και με style! Οι δέκα instrumental συνθέσεις του “Spellbound” περιέχουν ότι αντιπροσωπεύει ο Yngwie Malmsteen δεκαετίες τώρα, neoclassical περάσματα βασισμένα στις γνώστες κλίμακες του Malmsteen σε τραγούδια όπως τα “Spellbound”, “High Compression Figure”, “Majestic 12 Suite 1,2&3” με εισαγωγή τσέλο παρακαλώ, καθώς επίσης και το αριστουργηματικό “Requiem For The Last Souls” με το οποίο κλείνει το “Spellbound“ενώ στο “Iron Blues” – ο τίτλος του τραγουδιού τα λέει όλα – ο Malmsteen “λυσσάει” σε blues διάθεση. Το “Spellbound” μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Από την μια ο Malmsteen δεν μπορεί να γράψει τα έπη που έγραφε στο παρελθόν, πόσο μάλλον να τα τραγουδήσει και πρέπει να βρει ταλαντούχους μουσικούς (είναι να τρελαίνεσαι ξέροντας με ποιους μουσικούς έχει συνεργαστεί στο παρελθόν, μάλλον πρέπει να πληρώσει αρκετά χρήματα για να έχει δίπλα του μουσικούς επίπεδου), ώστε στο studio και στις ηχογραφήσεις να ακούγονται καθαρά και τα υπόλοιπα όργανα εκτός από τις κιθάρες. Φυσικά για να παίξουν live, ακόμη πιο επιτακτική είναι η ανάγκη να συνεργαστεί ο Malmsteen με έναν πολύ καλό τραγουδιστή και να τον αφήσει να συνθέσει δυο τρείς καλές φωνητικές μελωδίες και ρεφρέν, και αν απομακρυνθεί και από την κονσόλα ακόμη καλύτερα, από την άλλη πλευρά οι δέκα instrumental συνθέσεις του “Spellbound” δείχνουν ότι ο σπουδαίος αυτός μουσικός συνεχίζει να γράφει με άνεση καλές έως πολύ καλές instrumental συνθέσεις που στηρίζονται στην απαράμιλλη τεχνική του. Μην περιμένετε να ακούσετε κάτι που δεν έχει παίξει στο παρελθόν, είναι αποκλειστικά και μόνο στην κρίση του Yngwie Malmsteen τι θα κάνει στο μέλλον, αν θα φτιάξει δηλαδή μια καινούργια μπάντα που θα τον βοηθάει έμπρακτα η θα κυκλοφορεί κάθε δυο χρόνια από την δισκογραφική του εταιρεία άλμπουμ, που θα τα κάνει όλα μόνος του.
6/10
Φραγκίσκος Φραδέλος
