Αυτή τη φορά θα ταξιδέψουμε μέχρι το Las Vegas. Όχι για να επισκεφτούμε κάποιο από τα πολλά καζίνο της πόλης αλλά για να γνωρίσουμε την pop-punk μπάντα, Crimson Riot. Οι Crimson Riot γεννήθηκαν το 2017 από τις στάχτες των Roxy Gunn Project, όταν ο κιθαρίστας τους αναγκάστηκε να φύγει για λόγους υγείας. Τα τρία εναπομείναντα μέλη αποφάσισαν να συνεχίσουν μόνοι τους κι έτσι σχημάτισαν το καινούριο συγκρότημα. Το 2019 ήρθε το ντεμπούτο άλμπουμ, με τίτλο “Classy Punk For Trashy People”, ενώ τον επόμενο χρόνο υπέγραψαν με την Die Laughing Records από το San Francisco. Και με αυτή τη δισκογραφική μας παρουσιάζουν τώρα το δεύτερο δίσκο τους, ονόματι “It Took An Apocalypse”.
Το “It Took An Apocalypse” είναι ένας δίσκος που σίγουρα θα κάνει μεγάλη επιτυχία…στην Αμερική. Γιατί μόνο στην Αμερική; Θα σας πω. Καταρχάς ξεκινάμε από το γεγονός ότι παίζουν pop-punk. Δηλαδή λέμε ότι μας αρέσει το punk, θέλουμε να παίξουμε punk αλλά μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας. Δεν είμαστε στη δεκαετία του ‘70 και του ‘80. Αντιθέτως, θα παίξουμε εκείνο το χαζοχαρούμενο punk που έχει τεράστια απήχηση…στους εφήβους. Είναι εκείνη η μουσική που ακούγεται συνήθως στις τελευταίες σκηνές των εφηβικών αμερικάνικων ταινιών, που συνήθως η υπόθεση έχει να κάνει με διαγωνισμούς τραγουδιού, χορού, με prom night ή με ιστορία αγάπης μεταξύ κοριτσιού και αγοριού που πάει καλά, μετά χαλάει και μετά φτιάχνει και στο τέλος όλοι μαζί τα «σπάνε» στο σχολείο, με μια μπάντα που παίζει ακριβώς τέτοια μουσική.
Όμως, για να μην είμαι εντελώς άδικος, θα πω ότι υπάρχουν αρκετές στιγμές που η μουσική έχει ξεκάθαρες αναφορές στο punk-rock, με ωραίες μελωδίες από τις κιθάρες και το μπάσο και ωραίο ρυθμό από τα τύμπανα. Και γενικά υπάρχει μια ανεβαστική διάθεση στα περισσότερα κομμάτια, όπου αν δεν σας ενοχλεί το γενικότερο εφηβικό cheesiness της κατάστασης, τότε παίζει να περάσετε και καλά. Επίσης, υπάρχουν και τρία τραγούδια, το “Saint James Gate”, το “Girl Fright” και το “Gate Keeper”, που ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα εννιά του δίσκου. Το πρώτο βαδίζει σε Irish punk μουσικά μονοπάτια, το δεύτερο είναι περισσότερο rock ‘n’ roll-meets-punk φάση και το τρίτο έχει μια πιο κλασσική punk διάθεση αλλά και τα τρία είναι σαφώς πιο ανεβαστικά και διασκεδαστικά, χωρίς τη γλυκανάλατη διάθεση του υπόλοιπου δίσκου.
Εκτός από τα προαναφερθέντα τραγούδια, το “It Took an Apocalypse” είναι από εκείνους τους δίσκους που τα κομμάτια παίζουν κάπου στο βάθος, σε ένα μπαρ ή σε ένα beach bar, που δεν θα τους δώσεις και μεγάλη προσοχή. Ναι, θα έχει ένα ρυθμό που θα είναι ευχάριστος και θα έχει μια ανεβαστική διάθεση, για να περνάς καλά όσο θα πίνεις το ποτό σου αλλά μέχρι εκεί. Το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ δεν θα σου τραβήξει την προσοχή και δεν θα σε κάνει να θες να ασχοληθείς βαθύτερα με το συγκρότημα. Αν η μουσική ήταν πιο προσηλωμένη στο κλασικό punk και απέφευγε την εφηβική προσέγγιση και τις γλυκανάλατες μελωδίες, θα μιλάγαμε σίγουρα για ένα διαφορετικό δίσκο αλλά για έναν καλύτερο από αυτόν.
5,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
