Καιρό είχε να πέσει στα χέρια μου κάτι από Πολωνία, η οποία την τελευταία δεκαετία μας βγήκε μαυρομεταλλομάνα. Οι Jarun είναι παιδιά αυτής της έκρηξης της τελευταίας δεκαετίας, στιλιστικά όμως πάνε πολύ αλλού από τα συγκροτήματα που έκαναν την έκρηξη στην πολωνική σκηνή την προηγούμενη δεκαετία. Κι αυτό γιατί οι Jarun έχουν δημιουργήσει ένα υβρίδιο progressive, folk και black metal, με κάποιες ενδιαφέρουσες αξιομνημόνευτες στιγμές αλλά χωρίς στιβαρό αποτέλεσμα που να ξεχωρίζει.
Το νέο, τέταρτό τους άλμπουμ είναι το πιο black στη μέχρι τώρα καριέρα τους. Υπάρχουν ακόμα τα progressive και folk στοιχεία αλλά εδώ είναι πιο διακριτικά και συνοδευτικά, εκτός από τα σημεία που πέφτουν οι ταχύτητες και η σκληράδα. Ο ήχος μπορεί να είναι μοντέρνος αλλά οι επιρροές είναι πιο old-school (του δεύτερου κύματος). Η ποικιλία των επιρροών είναι εμφανής και σε συνδυασμό με την ποικιλία στις συνθέσεις, στις εναλλαγές της ατμόσφαιρας, του ρυθμού και των ιδεών, γίνεται μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια από το συγκρότημα να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο.
Όμως, καταφέρνουν να πέφτουν στη συνθετική παγίδα όλων των προηγούμενων δουλειών τους. Ενώ η δουλειά και η ποικιλία στις συνθέσεις τους καθιστά ενδιαφέροντες, δεν έχουν πολλές στιγμές στο δίσκο που να ξεχωρίζουν. Από την άλλη, δεν έχουν επίσης κακές ή filler στιγμές αλλά το αποτέλεσμα είναι απλά καλό χωρίς να εντυπωσιάζει και να κολλάει στον εγκέφαλο. Του λείπει αυτό το κάτι παραπάνω, ο παράγοντας Χ που θα σε κάνει να κολλήσεις με το δίσκο.
Επειδή όμως, όπως προανέφερα, το αποτέλεσμα είναι καλό μεν, απλά όχι εξαιρετικό, οι πιστοί φίλοι του είδους ας ακούσουν το δίσκο, μπορεί εκείνοι να συγκρατήσουν κάτι παραπάνω από εμένα. Αν ψάχνετε τέτοιους δίσκους που κυκλοφορούν με το σταγονόμετρο, αυτός εδώ θα μπορούσε να σας κρατήσει το ενδιαφέρον για λίγο. Για περισσότερο, πολύ δύσκολο. Εμένα προσωπικά, δε μου έμεινε κάτι να θυμάμαι από το δίσκο.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
