Τα ατομικά projects δεν είναι έκπληξη όταν μιλάμε για την black metal σκηνή. Αλλά οι Moonscar – ή πιο σωστά η Moonscar – κρύβουν πολλές. Και η κυριότερη είναι ότι αποτελούν το πνευματικό παιδί μιας μόλις εικοσιτετράχρονης πολυοργανίστριας μουσικού από το Κιλκίς, ονόματι Maria Brkc. Η οποία έχει αναλάβει τα πάντα εδώ: φωνητικά, όλα τα όργανα και τους στίχους. Και η αλήθεια είναι ότι κάνει εξαιρετική δουλειά σε όλα.
Δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη που η μουσικός τράβηξε την προσοχή του Γιώργου Εμμανουήλ, ο οποίος έβαλε την σφραγίδα του στην παραγωγή του ντεμπούτου της. Πάντως, το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να σκεφτεί κανείς για το “Blood Moon” είναι ότι δεν ακούγεται καθόλου σαν ντεμπούτο. Οι ιδέες είναι δομημένες, τα τραγούδια έχουν την σωστή διάρκεια, τις σωστές εναλλαγές και το κυριότερο ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να πουν μουσικά και σε ποιους απευθύνονται.
Παρότι το Δελτίο Τύπου αναφέρει τις λέξεις goth και symphonic, αυτό που θα ακούσετε στα έξι κομμάτια του “Black Moon” είναι παραδοσιακό black metal παλιάς σχολής, με μικρές αλλά καλοδεχούμενες κιθαριστικές αναφορές στο κλασσικό heavy. Τα φωνητικά είναι μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη. Σε γενικές γραμμές τα γυναικεία φωνητικά στο black και δη στα εγχώρια σχήματα που έχω ακούσει κατά καιρούς, για να το θέσουμε όσο πιο ευγενικά γίνεται, δεν με πείθουν. Η μικρή όμως το ‘χει άσχημα και δεν χαρίζει κάστανα.
Πείθει, ερμηνεύοντας με τέτοια λύσσα που αν είσαι φίλος του ιδιώματος έστω και λίγο, σε παίρνει τελικά μαζί της. Σε αυτό συντελεί το καλοδομημένο των συνθέσεων και η σωστή ροή των κομματιών. Δεν γνωρίζω αν τα τελευταία βασίζονται σε έναν ενιαίο θεματικό άξονα αλλά σαν σύνολο μπορούν να διηγηθούν μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Η οποία έχει ειπωθεί σε μεσαίες ταχύτητες, που αν ακούσεις κανείς προσεκτικότερα φανερώνουν αρκετή μελέτη του πρώτου κύματος black metal.
Σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο, ο δίσκος δεν είναι καθόλου αναχρονιστικός. Μπορεί να κινείται σε συγκεκριμένο μουσικό άξονα που μυρίζει old-school αλλά διανθίζεται διακριτικά σε σημεία με στοιχεία από πιο σύγχρονες τάσεις του ακραίου ήχου. Όπως το blackgaze (“Dim Light”) και το post metal (“Mortis Ex Animae”). Έτσι το αποτέλεσμα μοιάζει αρκετά σύγχρονο και καθόλου ωδή στις περασμένες ανεπιστρεπτί χρυσές μέρες του ιδιώματος.
Κυρίως διότι κρατάει από εκείνες μόνο τα καλά στοιχεία. Με αυτό εννοούμε κυρίως την επιβλητική, αποπνικτική και κάποιες φορές επική ατμόσφαιρα. Εκνευριστικό κλισέ η αναφορά της τελευταίας λέξης σε κριτική black metal δίσκου αλλά εδώ το αποτέλεσμα κάνει την χρήση της επιτακτική. Το ίδιο ισχύει και για την πολυφορεμένη έκφραση «ελπιδοφόρο ντεμπούτο», που ενσαρκώνεται πλήρως εδώ. Άλλωστε σε μια συνθήκη που το μέλλον δεν φαίνεται ιδιαίτερα ευοίωνο ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους από εμάς, η – έστω και μουσική – αντεπίθεση της νέας γενιάς μόνο ως ελπιδοφόρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
