Επιστροφή στη δισκογραφία για το αγαπημένο μου νεότερο συγκρότημα στο χώρο του heavy/power metal. Οι Σουηδοί κυκλοφορούν επιτέλους το τέταρτο full-length album τους, μετά τα “The Darkest Room” (2009), “Trapped In The Shadows” (2015) και “Purgatorio” (2018), διατηρώντας μάλιστα την ίδια σύνθεση, η οποία ήταν διαφορετική μόνο στο ντεμπούτο και συγκεκριμένα στον τομέα του rhythm section. Οι Manimal μουσικά έχουν σπουδάσει στην Judas Priest σχολή και έχουν αποφοιτήσει με άριστα, αφού το στυλ τους θα σου θυμίσει σε μεγάλο βαθμό τους Βρετανούς θρύλους.
Μιλάμε δηλαδή για κοφτά riffs-ξυράφια από Henrik Stenroos καθώς και εξαιρετικά φωνητικά από τον Samuel Nyman που κάθε φορά που τον ακούω απορώ πού μπορεί να φτάσει η φωνάρα του, αφού φαίνεται ο άνθρωπος να μην έχει ταβάνι. Στον ήχο τους βέβαια μπαίνουν σφήνα και πολλές επιρροές από Primal Fear (τρανά παραδείγματα τα “Slaves Of Babylon” και “Forged In Metal”) ή κάποια power metal στοιχεία στα χνάρια των Helloween, τα οποία βέβαια πάνε πακέτο με τις πολύ γρήγορες ταχύτητες οι οποίες σε αυτό το δίσκο απουσιάζουν.
Όχι πως οι Manimal αρέσκονται γενικά στα πολύ γρήγορα τραγούδια απλά εδώ είναι αισθητή η προσέγγιση σε ένα συνολικά πιο mid-tempo αποτέλεσμα. Ίσως και λίγο πιο σκοτεινό θα έλεγα. Κάτι που σε πρώτη φάση μπορεί να μην μειώνει καθόλου την εμπειρία της ακρόασης αλλά επειδή τους παρακολουθώ από το ξεκίνημά τους, το “Armageddon” μπορώ να πω ότι είναι το πρώτο album που δεν με εντυπωσίασε.
Και το λέω αυτό επειδή με κάθε κυκλοφορία άκουγα ένα συγκρότημα που γινόταν καλύτερο από πριν και έκανε ένα βήμα μπροστά. Εδώ, μετά από αρκετές ακροάσεις, τους βλέπω κάπως στάσιμους. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν εννοώ ότι το “Armageddon” είναι ένας κακός δίσκος ή ότι θα απογοητεύσει τους οπαδούς των Σουηδών. Κάθε άλλο. Το έχω ακούσει ήδη πάρα πολλές φορές και θα συνεχίσω να το κάνω αλλά το περίμενα λίγο καλύτερο.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος/όποια θέλει να ακούσει στιβαρό, κιθαριστικό, riff-άτο, κλασικό heavy metal με εξαιρετικά υψίσυχνα φωνητικά, το κουαρτέτο από τη Σουηδία εξακολουθεί να αποτελεί μία εξαιρετική επιλογή για αυτό το σκοπό. Ίσως και την καλύτερη συγκριτικά με όσους ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια στο τσίρκο της λεγόμενης αναβίωσης, αφού σχεδόν όλοι μου ακούγονται τουλάχιστον τζούφιοι. Αντιθέτως, αυτοί εδώ ξέρουν να γράφουν μουσική που δεν σε αφήνει αδιάφορο.
8/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
