Το να κάτσουμε να αναπτύξουμε το πόσο μεγάλη μορφή είναι ο Paul Speckmann για το Death Metal, έχοντας συνεισφέρει σε μπάντες όπως οι Death Strike, Master, Abomination και πολλές άλλες, είναι μάλλον χάσιμο χρόνου. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον Rogga Johansson, με ένα πραγματικά τρελό βιογραφικό σε μπάντες όπως οι Paganizer, The Grotesquery, Ribspreader και πάρα πολλές άλλες επίσης. Βάλτε στη συνταγή και τον αναγνωρισμένο ντράμερ Brynjar Helgetun (Axeslasher, Crypticus, Just Before Dawn, Liklukt, The Grotesquery) και έχετε μια σούπερ ομάδα που ονομάζεται Johansson & Speckmann Project η οποία έφτασε αισίως στο δεύτερο δίσκο, 10 μόλις μήνες μετά το ντεμπούτο “Sulphur Skies”. Δεν υπάρχουν τρελές διαφορές από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, στο “Mask Of The Treacherous”, το οποίο ουσιαστικά συνδυάζει και πάλι τις επιρροές και τις μουσικές καταβολές των τριών αυτών μουσικών. Ο Paul Speckmann με μίσος, φτύνει στο μικρόφωνο τους στίχους, με την απαραίτητη βρωμιά και έκφραση που ξέρει να βγάζει. Ο Rogga Johansson θέτει τη μοναδική διαφορά με το προηγούμενο δίσκο, αφού ακούγεται αρκετά πιο μελωδικός σε πολλά break, πιο τεχνικός αλλά συνάμα κρατώντας την ωμότητα και την επιθετικότητα στα riff του. Όσον αφορά τον Brynjar Helgetun πίσω από τα τύμπανα, απλά και με ωμό τρόπο αλλά και με πολύ υψηλές ταχύτητες ως επί το πλείστον – υπάρχουν και τα groovy brakes- , δίνει μαθήματα στο πως πρέπει να παίζεται το death metal. Το “Mask of the Treacherous” ακούγεται επίσης πιο ώριμο από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, με μια παραγωγή που θυμίζει Motorhead σε death metal έκδοση. Αλλά, έστω ότι κάποιος ξεχωρίζει κάποια τραγούδια από το δίσκο, σαν τα “Inhuman Lust”, “Through The Filth And Riddled Ages” και “The Bringer Of Pain”, ειδικά στα μελωδικά τους σημεία, και την τεχνική κατάρτιση των τριών. Που είναι όμως η διαφορετικότητα πάνω στη μουσική; Το Old School Death metal (Immolation, Autopsy κ.α.) έχει χιλιοπαιχτεί και για να προκαλέσει απόλυτο ενδιαφέρον πρέπει, κατά την προσωπική μου άποψη, να διαφοροποιείται αρκετά. Ένα πρώτο βήμα, το έχουν κάνει οι Johansson & Speckmann, με κάποιες μελωδικές αναφορές και κάποια ενδιαφέροντα σπασίματα. Αλλά από εκεί και πέρα, το δίσκο μάλλον θα τον ευχαριστηθούν πλήρως, μόνο οι οπαδοί του είδους. Το “Mask Of The Treacherous” δεν είναι ένας κακός δίσκος, απλά δεν είναι κάτι το διαφορετικό που θα μας τραβήξει την προσοχή όσο κάποιες άλλες κυκλοφορίες. Ελπίζω με την τρίτη τους δουλειά, οι Johansson & Speckmann να διαφοροποιηθούν περισσότερο, αλλιώς ποιο το νόημα να κυκλοφορήσουν και έναν ακόμη δίσκο που δεν θα δίνει κάτι διαφορετικό από αυτά που παίζουν τόσα χρόνια.
6,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
